Zomaar twee berichten uit de Volkskrant op deze mistig begonnen voorjaarsochtend:
Coalitie wil wijken en milieu aanpakken. Hierin lezen we dat het nieuwe kabinet dat naar verwachting binnenkort aantreedt, veel wil investeren in veiligheid: “meer politie op straat en meer preventieve maatregelen. ”
Godfather van veiligheid heeft nog veel te winnen. Daarin stelt de Volkskrant: “Van Vollenhoven doet aan waarheidsvinding ” en citeert de voorzitter van de OVV als volgt: “‘Bij sommige gebeurtenissen hoort de samenleving precies te weten hoe het zit.’”
Voor de Deventer moordzaak geldt dat laatste naar mijn mening zeker. Ook doet het Openbaar Ministerie soms aantoonbaar op beschamende wijze niet aan waarheidsvinding. Hier zou de heer Van Vollenhoven (door sommigen schertsend ‘Prins Pieter’ genoemd; een held is hij voor mij zeker) nuttig werk kunnen doen: als zijn Raad onderzoek mocht doen (met flinke bevoegdheden, natuurlijk) hing de vuile was zo buiten, en wisten we hoe het allemaal werkelijk in elkaar zat.
Maar er is een probleem: geld en mankracht. In het journaal vertelde hij vandaag dat de Raad zo'n 50 mensen in dienst heeft, en dat is voor de nu lopende onderzoeken al weinig, laat staan dat er nog taken bij kunnen. Maar daar komt het nieuwe kabinet van pas: dat wilde immers fors investeren in veiligheid?
Als veiligheid ook is dat je niet onverhoeds de gevangenis in kunt draaien omdat je op een verkeerd moment in een park loopt waar een verkrachting en moord plaatsvindt; of als je toevallig het slachtoffer van een moord goed kent en je een telefoontje pleegt dat wat ongelukkig door het GSM-netwerk wordt afgehandeld; als het betekent dat je weinig kans loopt vermoord te worden door een hypothetische dader die ten onrechte door het OM uit de wind gehouden wordt (hoewel de kans op recidive natuurlijk niet bij elk misdrijf even groot of zelfs maar aanwezig is); dan is veiligheid zeker een issue.
Waarom ik Pieter van Vollenhoven een held vind?
Omdat hij een concept-onderzoeksrapport over de Schipholbrand naar Donner c.s. stuurde;
toen die laatste probeerde
het aan alle kanten af te zwakken en zich eronderuit te draaien, was de reactie
van Van Vollenhoven: “dan krijg je het gewoon nog een beetje harder om je
oren”.
Mijn woorden, ik chargeer, en hij zal het zelf ongetwijfeld veel diplomatieker
en genuanceerder willen uitleggen, en terecht; maar toch ligt het wel een beetje zo.
Zo iemand hebben we nodig, nu het parlement in feite gewoon
weigert zijn controlerende taak uit te voeren.
Door de opstelling van politie, OM en politiek in de DMZ zijn er bij mij persoonlijk twee belangrijke veranderingen opgetreden:
Ik heb me altijd voorgesteld dat mocht ik ooit door de politie worden ondervraagd, bijvoorbeeld als getuige van een misdrijf, ik bereidwillig alles zou vertellen wat ik wist.
Maar nu denk ik dat ik mijn kaken zoveel mogelijk stijf op elkaar zou houden. Omdat ik ze niet meer vertrouw.
Sinds mijn achttiende (en dat is al weer een tijdje geleden) heb ik nog geen verkiezing gemist. (Of één keer misschien, toen we op korte termijn een vakantie planden en er geen tijd meer was om uit te zoeken wat er mogelijk was). Want ik geloofde in een vertegenwoordigende democratie.
Maar nu overweeg ik serieus om voortaan niet meer te stemmen. Want ik heb geen zin om te stemmen op vertegenwoordigers die niet eens antwoord geven als je keer op keer een klemmende kwestie van landsbelang aan de orde stelt. Mensen die toch hun werk niet doen, die hoef ik niet aan een zetel te helpen.
Is dat niet zorgelijk? Dat in zo'n korte tijd mijn levenslange vertrouwen zo geschokt is? Misschien zijn er politici die daar eens over na willen denken. Of nee, daar hebben ze natuurlijk geen tijd voor, want ze moeten het concept-regeerakkoord bestuderen. Dat gaat natuurlijk voor.
© 2007 R. Harmsen