15 en
Het is al weer maanden geleden dat ik schreef over contacten tussen parlement en burger: 7 mei en april 2008. In de tussentijd is er wel wat gebeurd, hoewel niet veel. Maar dus tijd voor een update.
Het betreft ook dingen die al vóór die laatste artikelen plaatsvonden, maar waar ik nog niet eerder over geschreven had, uit tijdgebrek en in de hoop dat het contact zich – in alle rust en buiten de publiciteit – alsnog positief zou ontwikkelen. Maar dat gebeurde niet. Daarom zet ik nu deze politici maar gewoon te kijk. De kiesgerechtigden hebben er m.i. recht op dit te weten.
N.a.v. een tv-uitzending raakte ik in e-mailcorrespondentie met PvdA-Kamerlid Mei Li Vos. Ik zet de hele correspondentie online, die spreekt eigenlijk voor zich.
Zie voor de details deze aparte pagina.
Dit betreft e-mails van mij aan Pechtold over Kamervragen over het Zwartboek NFI. Zie voor de details deze aparte pagina.
Dat ik bovengenoemde e-mails aan Pechtold ook kopie conform stuurde aan voorzitters en justitiewoordvoerders van andere fracties, had een klein wonder tot gevolg: lees hier verder over Naïma Azough.
Het CDA gaf in reactie op de CC van mijn bericht aan Pechtold in een automatisch gegenereerd bericht zwart op wit aan dat ze eigenlijk maar liever niks van burgers willen horen. Dat werd later weer ontkend, maar het staat er toch echt.
Ik zet de hele e-mailwisseling maar weer online, die spreekt eigenlijk voor zich. Ik heb alleen de stukjes over een technisch probleem rond nieuweregeltekens geschrapt resp. de fout gecorrigeerd, omdat dat verder nu niet relevant is.
Op 14 augustus 2008 berichtte de Volkskrant over de kloof tussen burgers en politiek. Dit bleek uit het Nationaal Kiezersonderzoek door het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS).
In het artikel worden politici aangehaald, die zich verbaasd en teleurgesteld betonen over het gebrek aan vertrouwen bij het publiek. Zie ook Maurice de Hond hierover.
Dat is toch wel raar. Uit bovenbeschreven voorbeelden blijkt dat Tweede Kamerleden bewust en opzettelijk niet luisteren naar signalen uit de samenleving, ze liever negeren of zich, na enthousiasme bij vergissing, alsnog in zwijgen hullen.
En diezelfde politici vinden het dan raar dat het volk ze niet meer vertrouwt? Dat vind ik op mijn beurt dan weer vreemd.