5 en
Dit stuk heet nie foor niks ‘Vaagtaal’ dus ik laat de inleiding gewoon lekker weg, dan moet iedereen zelf maar zien waar dit nou weer op slaat of over gaat. Past in de stijl en traditie van het besproken stukje met de titel “Teigertje stopt ermee.”.
Inderdaad, met een punt achter de titel. Is niet comme il faut, maar als het er zo staat, dan citeer ik het zo. Zo ben ik. Hinderlijk precies. Deal with it.
“Na alle chantage en bedreigingen
aan mijn adres, stap ik op.
Ik zou zelf nooit de keuze maken die Barracuda nu gemaakt
heeft door deze hele discussie er zo op te laten
staan.”
Wat heeft de eerste zin en alinea te maken met de tweede? Dat is volkomen onduidelijk, evenals de betekenis van elk van beide. En dat zelfs voor een zeer ingewijde lezer zoals ik. Hoe moet het dan een argeloze toevallige passant vergaan?
Het kan leuk zijn, zo’n cryptisch begin. Dit hele artikeltje van Teigertje had bijvoorbeeld de eerste bladzij kunnen zijn van een roman van 500 bladzijden, waarbij je halverwege bladzij 351, en alleen als je heel slim bent en erg je best doet bij het lezen ook al een beetje bovenaan pagina 217, gaat doorkrijgen wat er op de eerste bladzijde nou eigenlijk bedoeld was.
Ik hou er zelf niet zo van, van zulke boeken, die liefst ook nog meervoudig gelaagd moeten zijn volgens de literatuurcritici. Ik heb er het geduld niet voor, maar er zijn er die ervan smullen. (Drie keer ‘er’ in vijf woorden! Niet eens expres gedaan.)
Maar dan moet je wel kunnen schrijven, om zo’n boek te maken, en dat kan Teigertje duidelijk niet. Of ze kan het wel, maar verrekt het om er haar best op te doen.
(Ik begin nu steeds sterker te vermoeden dat Teigertje (meestal teigertje genoemd, zonder hoofdletter) een vrouw is. Dat is natuurlijk helemaal niet relevant, en ik hoef het niet te weten, maar de taal dwingt me tot een keuze om over haar te kunnen schrijven, wil ik niet alsmaar (o nee, almaar, maar dat klinkt voor mij belachelijk) ‘zhij’ gebruiken, en daar heb ik nu eens even geen zin in. Vandaar.)
Je kan het procedé van het cryptische begin ook toepassen bij korte stukjes.
Mijn favoriete Portugese blogger (die ook vele boeken schreef, maar daar heb ik er nog veel te weinig van gelezen), J. Rentes de Carvalho, doet dat vaak: de eerste halve, hele of anderhalve zin is pas te begrijpen als je doorleest en moeite doet het te gaan begrijpen, soms helemaal tot aan het eind van het korte stukje.
Maar dat is leuk, dat is literatuur, daar is duidelijk intensief en met liefde voor de taal aan gewerkt, om er keer op keer weer iets moois van te maken dat ook nog inhoudelijk iets wezenlijks vertelt.
Terug naar Teigertje. Nogmaals die eerste twee zinnen, nu apart bezien en besproken.
“Na alle chantage en bedreigingen aan mijn adres, stap ik op.”
Welke chantage en bedreigingen, van wie? Staat er niet bij, wordt ook verderop nergens duidelijk. Waarom vermeldt ze het dan? Vanuit wat ik weet door het volgen van dit blog, denk ik: het zal Don wel weer wezen, de zich noemende Donquijotte van dit ook door mij sterk afgekeurde blog.
Die Don schijnt regelmatig de redactiepanelen (schreef ik dat? ik mislees dat wel vaak zo; reactiepanelen dus) van blog Swap I. Chou vol te plempen met allerlei ongerechtigs, gescheld, bedreigingen, antisemitisme, seksisme. Over chantage kan ik me niet herinneren te hebben gelezen, maar het kan zijn dat dat er ook bij zat.
Ik doe dat niet, schelden, bedreigen of chanteren, maar Teigertje meende wel, tot twee keer toe dat te moeten suggereren door mij te noemen in één adem met figuren als die Donquijotte. Dat neem ik haar nog altijd kwalijk.
“Ik zou zelf nooit de keuze maken die Barracuda nu gemaakt heeft door deze hele discussie er zo op te laten staan.”
WELKE “deze hele discussie”??? Daar mogen de lezers maar naar raden. Dat is toch geen manier van kritisch schrijven zo? Wel kritiek, maar niet concreet zeggen wat je iemand dan precies verwijt, zodat lezers en de schrijver dat zouden kunnen nakijken, en die laatste zich er eventueel tegen zou kunnen verdedigen.
Ik vind dit echt niet kunnen. Onacceptabel, onrechtvaardig, immoreel en ongemanierd.
Zoals ik al zei (hier namelijk, ik hou wél van de concreetheid en ik probeer het mijn lezers een beetje makkelijk te maken), zoals ik al zei, ik ben een ingewijde, in die zin dat ik beide blogs Swap I. Chou en Barracuda al heel lang volg. Op grond daarvan, en op grond van dit citaat van iets verderop in Teigertjes stukje: «Ik vertelde al, het was geen 1 april grap” daar bij Barracuda.», durf ik het gegronde vermoeden uit te spreken dat “deze hele discussie” deze was.
[Tekst vanaf hier van 6 april 2015]
En wat staat daar dan wel voor verschrikkelijks dat Teigertje zo overstuur heeft gemaakt?
Het betreft een 1 aprilgrap waarin Barracuda vertelde over een zogenaamd nieuw overheidsloket waar ruziënde bloggers comfortabel wederzijds aangifte kunnen doen, uiteraard met verzoek om vervolging en zo nodig een artikel 12 Sv erbij. Jeroen H. vond dat niet grappig omdat hij – net als ik – zijn aangifte tegen Donquijotte wel serieus te nemen vindt, en – ook evenals als ik – deze tegenaangifte niet.
Zelf ben ik soms zo flexibel dat ik zaken serieus kan nemen en toch ook meelachen als iemand anders ze op de hak neemt. Soms maar lang niet altijd.
De felle reacties van Jeroen leidden tot kritiek van anderen, o.a. van de mij onbekende Barend, die best verstandige dingen schreef. Zelf had ik ook kritiek, waarbij ik waarschuwde tegen Jeroens opzichtige openbare besprekingen van zijn aangifte en artikel 12 tegen Donquijotte, die volgens mij zijn kansen verminderen. En omdat ik die aangifte steun, vind ik dat jammer.
Jeroen H. wimpelde alle kritiek hooghartig en grof af.
Ik heb die discussie bij Barracuda bepaald intensief gevolgd, zocht ook diverse keren dingen terug in de steeds langer wordende keten van berichten, maar van “chantage en bedreigingen aan mijn adres”, aan het adres van Teigertje dus, heb ik niks gezien. Waarom suggereert zij dan toch dat die 1 aprilgrap van Barracuda en de eropvolgende discussie het grote probleem is?
Wat er wel gebeurde was dat ik bezwaar maakte tegen haar anonimiteit en de daaruit voortvloeiende onduidelijkheid over identiteiten. Ik schreef o.a.:
“[...] teigertje, of ben je nu weer, anders dan Swap_I_Chou op Twitter, hier de echte Swap I. Chou? Aan je schrijfstijl te zien wel.”
“Kennelijk is deze swapichou toch weer wel Swap_I_Chou alias teigertje, en niet Swap I. Chou. Wel die denk- en redeneerstijl namelijk. Snel en warrig reageren en niet eerst goed nadenken.”
Op Twitter was ik feller. Zo twitterde ik:
«"uitgerekend jij als anonieme blogger een niet anonieme blogger als Jeroen" https://swapichou.wordpress.com/2015/03/30/grote-broek/comment-page-1/#comment-33048 sxryft lafbekje teigertje @Swap_I_Chou»
Langer citaat van die plek waar ik naar linkte, een citaat nu weer van Teigertje dus:
“Weet je wat ik de grap vind, dat uitgerekend jij als anonieme blogger een niet anonieme blogger als Jeroen die het lef heeft iedereen met open vizier tegemoet te treden hem hierop afrekent.”
Ter voorkoming van de misverstanden die de kortheid van Twitter kan oproepen: ik vind niet dat mensen zich niet onder pseudoniem op het web mogen begeven, maar ik vind wel dat als ze dat doen, zoals Teigertje doet, ze niet tegelijk anderen het verwijt mogen maken anoniem te zijn.
Goed, iemand daarom “lafbekje” noemen is hard, misschien te hard. Maar gaat hier een bedreiging van uit? Volgens mij niet en dat heb ik er in elk geval nooit mee bedoeld.
Mogelijk begrijpt Teigertje het woord en begrip ‘bedreiging’ niet goed. Ze gaf daar al eerder blijk van.
Teigertje schreef ook in het besproken stuk:
“Nooit zet ik gegevens op het net, dat is en was mijn principe.”
Vlak ervoor had ze toegegeven zich niet altijd aan dat principe te houden:
“Zelf heb ik enkel het adres van Don hier een keer opgezet, maar die stond al lang en breed op het net.”
O ja, als anderen het doen geeft het niet om het ook te doen. Dat was ook het excuus van vele van de op het blog Swapichou terecht zo zwaar bekritiseerde illegale dagboekpubliceerders.
“Bovendien is die mensen aan het bedreigen en stalken, en dat deed hij op dat moment bij mij.”
O ja, dan mag het. Natuurlijk. «Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet», wel eens van gehoord?
Was “het adres van Don” overigens een huisadres of een e-mailadres? Ik weet het niet, ik kan me die episode niet herinneren, ik was er toen zeker nog niet bij of even weg.
Wie ik wél bij Barracuda een e-mailadres én een IP-adres online zag zetten, was de door Teigertje – “Jeroen is een goed mens Barra, dit heeft hij niet verdiend” – zo verdedigde Jeroen H.! Het blijkt er nog te staan, kijk maar. (Even “meer laden” indrukken helemaal onderin, anders werkt de link niet, althans in Firefox 37 niet.)
Dus waar Teigertje schreef “en Barracuda (net zo goed anoniem iemand die privé gegevens laat staan),” heeft ze gelijk, alleen betrof het niet de privégegevens van Teigertje maar van heel iemand anders, namelijk de mij overigens onbekende Barend (als die het inderdaad was).
“Maar het is wel normaal dat Barra het doet of zo, heb ik niemand over gehoord.”
Mij nu. Dus.
Dus waar ging het nou allemaal helemaal over? Waarom was Teigertje zo geschokt, boos en overstuur? Het is nog steeds, uit wat zij schreef en mijn zorgvuldige analyse daarvan, volstrekt onduidelijk.
Als iemand zo vaag schrijft, had ze dan niet beter niet kunnen schrijven, of in elk geval niet publiceren? En als er op blog Swapichou zogenaamd een redactieteam aan het werk is, waarom nam een van de andere redactieleden haar dan niet tegen zichzelf in bescherming?
Vragen, vragen, retorische vragen.
Citaat van Teigertje:
“Nee, het gaat hier om een groepje
mensen die boos zijn omdat ze dachten alles te kunnen doen
met een persoonlijke agenda. Zij hebben mij nu als inzet
hebben gekozen om van hun frustraties af te komen. Kunnen
we Jeroen niet pakken, dan pakken we toch die ander.
De hetze tegen Jeroen slaat nergens op, het is laag en
nog lager van Barracuda om hier medewerking aan te geven
door zijn taak als moderator te misbruiken.
Jeroen is een goed mens Barra, dit heeft hij niet
verdiend.”
De discussie bij Barracuda was helemaal niet bedoeld om Jeroen te pakken, het was geen hetze. Er was eerlijke, beargumenteerde kritiek. Dat Jeroen daar in al zijn arrogante betweterigheid niet van gediend is, is zijn probleem.
Teigertje vat kritiek meteen op als een aanval of zelfs een bedreiging. Zo’n paranoïde houding had ik eerder verwacht van complottheoretici, niet van een prominent lid van een anticomplotblog. Of eigenlijk had ik het wel verwacht, want de gedragsgelijkenis tussen beide groepen is vaak treffend.
Teigertje verduidelijkte (nou, niet echt) later haar schrijfsel nog in een commentaar:
“De grap is, dat ik hier ooit binnenkwam, net als jij.”
Wie is die “jij”? Onkiedonkie? Die naam zegt mij niks. Maar ik volg ook niet alles. Handig hè, al die vage pseudoniemen? Ik ben er dol op, maar niet heus.
“Gevraagd ben, uitgenodigd om
mee te helpen.
Degene die dat heeft gedaan bedreigt mij nu..met allerlei
smoesjes waarom.
Maar daar gaat het niet om..”
Nu leken we er toch zowaar eindelijk, na al die extreme vaagheid, achter te gaan komen waar het om gaat, gaat het er toch weer niet over. Tja.
“Deze persoon heeft heel veel adressen van mensen, en inmiddels bedreigde ze er al meer dan alleen Jeroen en mij.”
Aha, dus degene die volgens Teigertje dreigde (waarmee?) is dus een zij? En ex-lid van de redactie of zelfs medeoprichter van het blog Swapichou?
Dan heb ik wel een idee. Ziva is het niet, want er het type niet naar en zij kwam er pas veel later bij. Dorothy Parker is het niet, want die houdt niet van ruzie en ze trad pas zeer recent toe tot de redactie. Vrouwentong is het niet want dat is geen vrouw maar een plantennaam, door iemand als pseudoniem gebruikt die eerder ook onder een jongensnaam postte die ik niet zal noemen. Inmiddels ook met onmin vertrokken (wie niet?) dan wel verbannen door het huidige politbureau van het blog Swapichou.
Blijft over … … nee, van mij gaat niemand dat horen.
Zo, nu is eindelijk alles duidelijk. Of nee, toch niet, of beter gezegd nog steeds helemaal niet. Want als de beweerdelijke bedreiger en chanteur is wie ik nu denk dat ze is, dan is er nog steeds geen enkel begrijpelijk verband met het blog van Barracuda. En toch gaat zowat de helft van het stukje van Teigertje daarover.
Kortom, het is een megavaag stukje dat gewoon nooit gepubliceerd had moeten worden. Als je niet kan schrijven (of niet je best doet of het niet wilt leren), schrijf dan gewoon niet.
Verhouding omvang commentaar tot het becommentarieerde: 2192 op 340 is ruim 6 op 1. Ik lijk wel gek. Grenzeloze ouwehoer.
Ik had bewust niet alle commentaren gelezen om me niet te laten beïnvloeden. Jeroen H. post dus wel duidelijke commentaren, vermoedelijk van bij Barracuda, maar ik heb ze daar nooit gezien en ik kan ze daar ook nu niet terugvinden.
Is dat niet eigenlijk smaad? Ook de waarheid kan smaad zijn.
Ene Kraven deed ook een duit in het zakje.
Opvallend, zijn gedeeltelijk zo andere perceptie van die vaagheid, hoewel hij ook dingen hetzelfde ziet als ik. Hoe dan ook, hij stelde:
“Dat liep op z’n beurt weer zo hoog op dat een van de auteurs op Swap genaamd Teigertje werd bedreigt [sic] en er privé gegevens [sic] werden gepost van haar op Barracuda,[...] ”
Is dat zo? Weet hij dat, heeft hij dat gezien? Of neemt hij het zomaar aan, omdat Teigertje het supervaag suggereert? Ik heb bij mijn geleidelijke bekering van complotter tot anticomplotter geleerd dat je niet alles zomaar moet geloven wat je leest.
© 2015 R. Harmsen, alle rechten voorbehouden