Zou dat nou dommigheid zijn, of onzorgvuldigheid, of een kwaadaardige poging om mij te beschadigen van die teigertje van dat blog Swap I. Chou? Ik weet het werkelijk niet.
Feit is dat ze (of hij, ik weet niet zeker of het een vrouw is) dit stuk begint met klachten over figuren als Jan Smelt, Donquijotte, Micha Kat, van wie ik ook gezien heb dat het revisionisten, Holocaustontkenners en antisemieten zijn. Daarna gaat ze in één adem door over mij. Ik geloof dat ze zo’n werkwijze tegenwoordig framing noemen.
Iemand die het allemaal niet zo gevolgd heeft en mij niet kent, zou gemakkelijk kunnen denken dat ik ook tot dat revisionistische kamp behoor. Dat is beslist niet het geval, ik zeg dat maar even ondubbelzinnig, hoewel het belachelijk is dat dat nodig zou zijn. Ik ben fel tegen antisemitisme en andere vormen van racisme, en ik beschouw de bevindingen van normale, niet-revisionistische, wetenschappelijk werkende geschiedkundigen over de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog als betrouwbaar.
Als ik bij een hulpofficier van justitie een klacht (269Sr) wegens smaadschrift (261Sr lid 2), met verzoek tot vervolging, in zou dienen, zou het misschien nog een kans maken ook, denk ik zomaar. Maar ik doe het niet, want als ik zie hoe lang na het feit rechtszaken die ik volg, vaak pas gehouden worden, vind ik het niet juist het rechtssysteem nog meer te overbelasten met domme internetruzies.
Ook kan ik heel goed voor mezelf opkomen zonder hulp van een openbare aanklager. Ik zou ook een rechtbank kunnen vragen op verbeurte van dwangsommen verwijdering van de vermoedelijk onrechtmatige uitingen te bevelen. Maar ik heb eigenlijk liever dat ze blijven staan, zodat iedereen zelf kan zien hoe er op het blog Swap I. Chou met mensen wordt omgesprongen.
Het kan natuurlijk, dat teigertje echt niet nagedacht heeft over hoe deze tekst op een potentieel lezerspubliek kan overkomen. Mensen die niet zo handig zijn met schrijven, maken die fout vaak: uitgaan van je eigen denkraam in plaats van van dat van de lezer.
Ik zal haar in een korte e-mail wijzen op dit artikel. Als er dan excuus volgt, dan ga ik uit van onnadenkendheid en beschouw ik de zaak verder als afgedaan.
Dat van die mails (enkele, niet veel), commentaren en tweets is overigens waar. Maar dat heeft wel een voorgeschiedenis en een context. Daarover wellicht een andere keer. Ik had er begin september dit jaar al een artikel over in voorbereiding. Dat moet dan maar eens een hogere prioriteit krijgen.
Dit blijkt dan de reactie.
Vol onjuistheden en dingen die niet ter zake doen. Want ik heb helemaal geen brief gestuurd, en zeker geen onsmakelijke, alleen een eenregelige e-mail met een link. Om niet achter iemands rug om te roddelen. In feite een lasterlijke beschuldiging dus, maar vast weer uit onhandigheid, want ze zal wel iets anders bedoelen dan wat er staat. Maar ik vat het niet.
En welke privégegevens? Ik ben niet anoniem en mijn e-mailadres staat gewoon op m’n site.
“Het is jammer als jij denkt dat ik je met hun vergelijk.”
Nee, het is jammer dat zij er niet over heeft nagedacht dat iemand het zo kan lezen. Onzorgvuldig dus, gebrek aan inlevingsvermogen.
© 2014 R. Harmsen, alle rechten voorbehouden