Le 2–
Ja 24 annos retro io publicava registrationes de un curte pecia pro guitarra que io scribeva 20 annos ante illo, in 1981. Como io elucidava illac, in 2001, le titulo, La nepovado kompreni, es in esperanto (del existentia de interlingua io tunc sapeva nihil), e vole dicer ‘durante un periodo considerabile non poter comprender’, nam ne = non, povi = poter, ‑ad- = suffixo que forma durativos, ‑o = substantivo, kompreni = comprender. Ergo in linguage plus fluente: ‘Ancora io non comprende’.
Como tante cantos e compositiones in tote le mundo e ab tote le eras, iste tamben era inspirate per pena de amor. Un curte romance del qual il deveniva gradualmente clar que non plus esseva isto, ma al maximo amicitate. Cetero, intertanto io comprende lo multo ma multo ben.
Satis dicite ora. Le musica remane, e es ora le materia.
In 2001 io addeva al pecia curte de 1981 un secunde parte, un solo, anque pro guitarra. On pote audir le duetto (ambe partes sonate per me ipse, ma non al mesme tempore, naturalmente) in duo mixages. In illo marcate 2 on audi le duo partes le melior separate. Io pensa que le secunde parte era improvisate durante le registration, non componite in avantia. Io non trova un notation musical de illo.
Nunc in 2025 io pensa que adder le improvisation non esseva un bon idea. Forsan le solo in se es satis bon, ma in le combination, on non audi ben aspectos essential del parte original de 1981. Il ha nimie notas, le total es nimis complicate, inquiete e agitate, le notas se neca in le mar del altere notas.
Como es possibile que pecias pro grande orchestras, o per un quartetto ad arco, pote sonar ben, ma si io combina solo duo partes pro guitarra, bentosto un chaos resulta, un pelota inextricabile de notas? Proque io non sape scriber musica serviente, solo musica narcissistic?
Le registration simplice es melior, in despecto del notas false proque le guitarra vil que io usava, ha un error de production: alicun frets (tastos) comocunque non es in le position correcte.
In illo io faceva, si io conta ben, le grande repetition quatro vices in vice de duo, probabilemente per timor que le pecia sia troppo curte e simplice. Sed isto es lo que es. Less is more, minus es plus, on dice a vices in le mundo de Unix, forsan anque pro indicar que in certe systemas, le duo nomines refere al mesme programma pro listar files de texto, ben que in le distributiones de Linux que recentemente io ha vidite, il se tracta de duo programmas, less essente plus avantiate que more. Ah, ora io comprende. Less is more.
Klein maar fijn, nos dice in nederlandese, parve sed fin. Small is beautiful, parve es belle, in der Beschränkung zeigt sich der Meister, in le limitation se monstra le maestro.
Un aspecto essential in iste pecia de musica es le glissandos, o in le italiano original del terminos musical: i glissandi. In le mesuras numerate 2 e 4, il occurre un glissando del accordo C7major al configuration del digitos de C7 (accordo septima dominante), ma in le quinte position, position V, lo que lo face un accordo E7. Ab mesura 4 il continua con un glissando de E7 ad A7, del position V a X, ancora con le mesme configuration del digitos que formarea le accordo C7 in le prime position.
In iste glissandos se move le accordo integre. In Lilypond on pote indicar lo si le notas del accordo es sonate simultaneemente, ma non si como hic, le notas se seque. Nam un glissando in Lilypond sempre va del previe elemento (nota o accordo) al sequente. Ma hic le prime nota del secunde accordo non seque le prime nota del prime accordo, nam inter illos es le secunde e tertie nota del prime accordo.
Un solution serea possibile, io pensa, sin haber essayate lo, si le quatro notas del accordo ha lor proprie voces separate. Ma isto io trova troppo complicate, io usa solo duo voces, un pro notas basse del guitarra, e un pro le altes. Per consequentia le glissando es solo indicate pro le basso, in le spero que le sonator, e lector del partitura, comprendera que esseva le intention del compositor. Sinon, ecce hic le explication.
Il ha anque un glissando, in mesura 12 al fin del prime vice (volta 1) del repetition, retro al comencio del pecia, e retro del position VII al manico del guitarra a position I. Illo pote prender su tempore. Iste tamben in Lilypond io non succedeva debitemente indicar con le symbolo musical usual, e in vice io ha usate texto, in italiano, le lingua de multe terminologia musical: glissando al capo, glissante al initio del pecia.
Ancora un aspecto essential in iste pecia mie, La nepovado kompreni, es le combination de chordas vacue con chordas digitate. Pro lassar lo sonar ben, il es importante que le phalange, que preme le chorda, es perpendicular al manico, sinon le chorda vacue sera assurdate per le digito que non deberea toccar iste chorda.
Io mesme non face isto ben. Il certo ha alteres qui lo poterea facer multo melio que io.
Iste idea de combinar accordos con chordas vacue (anglese: open strings, nederlandese: losse snaren), e de essayar le mesme configuration del digitos (anglese: chord shape, nederlandese: akkoordgreep) in varie positiones del manico (anglese: neck, nederlandese: hals), esseva inspirate sin dubita per obras pro guitarra del compositor brasilian Heitor Villa-Lobos, qui in su preludios e études sovente applicava iste truco. Notabilemente ille lo usava in le prime studio. Ecce un interpretation ben lente, per Andrzej Wilkus, e hic un un ben rapide, per Xingye Li. Io ha olim potite sonar le prime étude, le prime preludio e alcun altere pecias de Villa-Lobos, ma nunquam a un nivello acceptabile.
Pro le prime vice con iste pecia mie, io ha usate le facilitate de Lilypond de crear un tabulatura, separate o anque, como hic, in combination con le notation musical ‘normal’. Iste ultime es universal, apte pro quecunque instrumento, ma un tabulatura es specific pro un certe instrumento con un certe accordatura.
Pro le sonator le avantage de tabulatura es que illa o ille non debe decifrar le notas, e trovar le maniera apte de sonar los al guitarra. Al contrario, le tabulatura monstra directemente qual position a qual chorda debe esser usate. Multo plus facile.
In Lilypond totevia, le compositor non scribe directemente le tablatura, ma specifica le notas, con litteras (c, d, e; do re mi, etc.), si necesse con indication del chorda, e Lilypond calcula le positiones al manico, e los monstra con numeros.
Como le possibilitate de generar Midi, isto es un bon methodo de controlo: io lo pote audir e anque vider si io ha errate con le littera de un nota, o con un diese o bemolle.
Pro augmentar ancora plus le conforto del lector e sonator,
io ha mesmo anque addite fret diagrams, diagrammas
del tastos, del digitation del accordos. Le maniera standard
es con le fin del manico in alto, sed con
TextScript.fret-diagram-details.orientation
a landscape in vice del standard portrait,
bascular es possibile, assi que le fin del manico es al
sinistra. Sed post vider lo, io ha preferite tamen usar
le default, que es portrait.
In mesuras 14 e 15 il ha arpeggios: le notas de un accordo es
sonate non al mesme tempore, sed rapidemente le un post
le altere. Mi intention hic es de comenciar al nota le plus
basse (physicamente le plus proxime al facie del sonator),
pois al notas plus alte. In Lilypond on pote facer isto
visibile con un flecha, usante \arpeggioArrowUp.
Ma isto non plus functionava (in Lilypond version 2.24.2) quando
io voleva combinar duo voces, que alora obtene insimul un sol
symbolo de arpeggio. Illo functiona si, totevia sin flechas,
utilisante Span_arpeggio_engraver e
Staff.connectArpeggios, como describite in le
manual de Lilypond.
Del file fonte Lilypond pote producer le partitura (PDF) e le file midi.
Derectos de autor © 2025 de R. Harmsen.