Zie ook deze update van 15 augustus 2008, en dit overzicht.
Zoals bekend ben ik al vele maanden bezig de Tweede Kamer te informeren over de misstanden bij het Openbaar Ministerie, met de focus op de Deventer moordzaak. Steeds opnieuw wijs ik erop dat er naar mijn mening dringend Kamervragen dienen te worden gesteld aan de Ministers van Justitie en Binnenlandse Zaken, of beter, een debat moet worden gehouden met deze ministers dan wel een parlementair onderzoek of zelfs enquête gestart.
Over de manier waarop ik ‘te woord’ ben gestaan (in e-mail dan natuurlijk, niet in persoon, want daar heb ik ook nooit om gevraagd) ben ik zeer ontevreden. Dit zegt mijns inziens iets over het functioneren van de democratie in Nederland. Die blijkt naar mijn mening op landelijk niveau niet of nauwelijks meer te functioneren, doordat de Tweede Kamer weigert haar wettelijke taken – namelijk o.a. het controleren van de regering – uit te voeren, en omdat de volksvertegenwoordiging weigert te communiceren met het volk dat zij zou moeten vertegenwoordigen.
Dit vind ik een ernstige misstand, waartegen ik krachtig protesteer.
Voordat ik bovenstaande harde oordelen ga staven en toelichten, eerst de noodzakelijke nuanceringen.
De e-mailadressen van veel kamerleden staan open en bloot op de site van de Tweede Kamer. Ze zullen wel veel spam aantrekken, zodat het lastig is de zinnige en minder zinnige mededelingen van burgers eruit te halen. Ook zonder spam zal de hoeveelheid e-mails wel heel groot zijn. Het is dus begrijpelijk en aanvaardbaar dat
Ik verbeeld me ook niet dat ik nou zo belangrijk ben dat ik altijd antwoord zou moeten krijgen, terwijl veel anderen niets horen.
Daar staat tegenover dat ik niet alleen voor mezelf spreek, maar ook formuleer wat bij zeer veel anderen leeft. Een site als Geen onschuldigen vast heeft ruim 7000 steunbetuigingen ontvangen. Natuurlijk zijn niet al die mensen het in alle details met mij eens, en ik niet met hen, maar een groot deel van de zorgen die ik uit, zullen ze toch wel delen.
Ook gaat het in mijn berichten aan de Tweede Kamer niet primair om het individuele geval van Louwes die in de gevangenis zit wegens de Deventer moord; het gaat om iets veel algemeners en groters: het functioneren van de rechtsstaat, de eerlijkheid van het Openbaar Ministerie, de checks and balances in de trias politica.
Ten slotte zitten de onafhankelijke Kamerleden, hoewel ze door de stemgerechtigden als volksvertegenwoordigers gekozen zijn, in de Tweede Kamer zonder last of ruggespraak.
Ik vind dat een terecht principe. De Kamerleden hoeven zich niet door mij, of door wie dan ook, een bepaald standpunt te laten opdringen. Dat mogen ze zelfs niet. Ze doen het ook niet, dus wat dat betreft is alles in orde.
Maar toch ben ik ontevreden over de manier waarop benaderde Kamerleden omgaan met signalen uit de samenleving. De Kamerleden en -fracties hebben een eigen verantwoordelijkheid en eigen standpunten. Dat is goed.
Maar enige argumentatie, een toelichting op het ingenomen standpunt van fracties en partijen, in kwesties die burgers belangrijk vinden en aan de orde stellen, dat is toch niet te veel gevraagd?
Kennelijk is dat dus wel te veel gevraagd. Zie onder.
Op 25 juli 2006 mijn eerste mailtje. Op 20 oktober 2006, nadat ik geklaagd had over het uitblijven van een reactie, de mededeling dat mijn e-mail goed ontvangen was, en de vraag om adresgegevens, om per brief te kunnen antwoorden. Waarom een brief, als ik zelf alleen e-mails stuurde? Veel instanties begrijpen nog steeds niet echt wat internet is.
Verder van de commissie nooit meer iets vernomen.
Van justitiewoordvoerder Naïma Azough (benaderd vanaf 20 oktober 2006) nooit zelfs maar een enkel woord. Later (25 feb. 2007) ben ik ook Femke Halsema gaan e-mailen, maar ook van haar nooit enige reactie.
Wel kwam er op 28 februari 2007 een reactie van een fractiemedewerker (waarvan ik de naam niet noem, want alleen Kamerleden hebben een publieke functie, vind ik), die aangaf niet te weten wat de situatie was rond Wim Dankbaar. Dat geeft te denken, na al mijn eerdere berichten over de DMZ aan Naïma Azough, en het standpunt van GroenLinks over klokkenluiders. Dit is kennelijk alleen een theoretisch standpunt, als er echt iets speelt rond een klokkenluider die wordt gedwarsboomd en geïntimideerd, dan doet GroenLinks niets.
Ik heb later nog vaak met dezelfde fractiemedewerker gecorrespondeerd, maar ik hoorde alleen dat mijn opmerkingen door de fractie ter harte werden genomen, en waar mogelijk in het politieke debat met de regering aan de orde zouden komen. Op mijn tegenwerping dat zulke debatten er over dit onderwerp helemaal niet zijn, werd niet gereageerd.
Ook kwam weer het aloude argument naar voren dat het parlement zich niet met lopende strafzaken bemoeit. Een terecht punt, waarvan ik in deze artikelenserie al talloze malen heb laten zien waarom het niet van toepassing is. Kennelijk niet gelezen door GroenLinks.
Verder alleen wat propagandistische verwijzingen naar de geweldige maatschappelijke doelstellingen van GroenLinks: meer duurzaamheid, rechtvaardigheid, openheid en solidariteit in de samenleving. Maar nooit werden mijn argumenten serieus genomen of werd ergens inhoudelijk op ingegaan.
Mijn conclusie: nooit op stemmen, waardeloze partij, alleen mooie praatjes, maar ze doen niets, luisteren nergens naar.
Op 20 oktober 2006, toen me duidelijk werd dat de vaste kamercommissie van Justitie wat betreft de DMZ totaal indolent is, richtte ik me op een rijtje justitiewoorders van de fracties. Voor de VVD was dat Laetitia Griffith, omdat ik haar naam zag in de ledenlijst van de commissie. Zij verwees me echter naar F. Weekers. Later heb ik Fred Teeven toegevoegd, omdat die (ook?) justitiewoordvoerder is.
Van geen van deze personen heb ik ooit een inhoudelijke reactie gekregen. Integriteit van het OM is kennelijk voor de VVD niet van belang. Niet vreemd als woordvoerder Teeven zelf een ex-collega is van mensen als A. Vast. Dan is het toch minder makkelijk je kritisch en onafhankelijk op te stellen. Logisch dat de VVD op dit punt niet thuis geeft.
Op 3 januari toch een reactie van de heer Teeven. Inhoud:
Uiteraard heb ik kennis genomen van uw ongevraagde mails , waarvoor dank. Op dit moment zie ik nog geen taak voor mij om aktie te ondernemen. Dat kan in een later stadium uiteraard anders worden. Ik blijf uw correspondentie volgen.
Dit valt voor mij onder de categorie ‘inhoudsloze dooddoener’. Onvoldoende en onacceptabel.
Via het adres vvdvoorlichting bij tweedekamer punt ennel heb ik ook fractievoorzitter Rutte benaderd over deze mogelijke belangenverstrengeling bij woordvoerder Teeven. Kort daarna, op 12 maart 2007 kreeg ik een uitgebreid antwoord, dat echter sloeg op de discussie over dubbele nationaliteiten. Die speelde toen inderdaad, en ik had dat aangegrepen als inleiding (35 woorden) voor mijn eigenlijke vraag (195 woorden). Die rest heeft men dus gewoon helemaal niet eens gelezen, en ik ben afgescheept met een standaardmailtje over het verkeerde onderwerp.
Van toenmalig Kamerlid Boris Dittrich nooit iets gehoord. Op 11 december een reactie van een fractiemedewerker, die niet goed snapte waar ik heen wilde omdat hij kennelijk alle voorgaande e-mails nooit gezien had. Na wat afstemming heb ik op 18 december een keurig overzicht gestuurd van die berichten. Daarna nooit meer iets van hem gehoord.
Vervolgens ben ik bij Kamerleden Boris van der Ham en Koşer Kaya, en op de website van de partij gaan klagen dat fractievoorzitter Pechtold niet per e-mail bereikbaar is. Er werd me van alle kanten verzekerd dat het adres wel degelijk vermeld staat, en uiteindelijk kreeg ik het toegestuurd van een fractiemedewerker van Pechtold. Op de site van de Tweede Kamer staat zijn adres nog steeds niet ingevuld. (Aanvulling 6 oktober 2007: inmiddels wel.) Op de daarna verzonden berichten aan Pechtold nooit ook maar enige reactie gehad.
D66, dat op de website onder andere de slogan
Het gaat om mensen hanteert, dat naar eigen zeggen
altijd heeft gestreden tegen het regentendom, dat een eigen Kamerlid citeert met
Als er één ding is waar wij niet tegen kunnen
is het willekeur en misbruik van macht.,
dát D66 luistert in werkelijkheid niet naar burgers, gaat niet in discussie,
en doet niets als er ernstige twijfels zijn aan de integriteit van
een instantie als het Openbaar Ministerie.
Waardeloze partij, niet op stemmen, is mijn advies.
Met Aleid Wolfsen had ik jaren eerder (juli 2005) al eens een plezierige discussie gehad, toen ik hem (in een andere kwestie dan de DMZ) verweet zich met lopende rechtszaken te bemoeien. We werden het snel eens over de juiste toepassing van de trias politica. Ik was toen enthousiast over dit moderne, directe contact met Kamerleden, en de betekenis daarvan voor de democratie. Toen nog wel.
Wat betreft de Deventer moordzaak heb ik echter nooit iets van de heer Wolfsen gehoord. Wel vroeg hij op 19 november 2006 opeens, naar aanleiding van bovengenoemd eerder contact, of ik op hem wou stemmen. Daar ben ik toen een beetje boos om geworden.
Op 12 maart 2007 werd mij verteld dat het e-mailadres van fractievoorzitter Jacques Tichelaar, dat niet op de site van de Tweede Kamer stond (inmiddels wel), wel op de site van de PvdA staat. Enkele berichten die ik stuurde kwamen echter onbestelbaar terug. Misschien is dat inmiddels verbeterd, ik heb het later niet meer geprobeerd.
Op 25 februari 2007 kreeg ik wel een reactie n.a.v. van een bericht dat ik achterliet op een site van de partij. Ik werd gewezen op de uitgebreide standpuntenencyclopedie. Daar heb ik in gezocht, met de trefwoorden
Reactie in alle gevallen: Hierover is geen tekst beschikbaar. De PvdA blijkt dus over de punten die ik van belang vind, geen enkel standpunt te hebben. ’t Is maar dat u ’t weet. Waardeloze partij, niet op stemmen, raad ik iedereen aan.
PS. De heer Wolfsen is inmiddels burgemeester van Utrecht geworden. Ik heb hem op 13 oktober 2007, ruim voor zijn afscheid als Kamerlid, gefeliciteerd met zijn nieuwe baan en hem gevraagd wie zijn taken zou overnemen in de fractie. Maar daar kwam geen reactie op. Kennelijk geheim? Pas op 7 januari 2008 vernam ik van Kamerlid Marjo van Dijken dat de nieuwe justitiewoordvoerder van de PvdA Ton Heerts is.
Toenmalig Kamerlid Rendert Algra (inmiddels Statenlid) hield zich indertijd op zijn site bezig met de Deventer moordzaak, en leek enigszins op de inhoud in te gaan. Op enkele e-mailtjes aan hem kreeg ik nimmer antwoord.
Wim van de Camp verwees naar Sybrand van Haersma Buma. Beide zijn justitiewoordvoerder maar de laatste gaat over de DMZ. Van Van Haersma Buma heb ik echter nooit iets gehoord.
Op 25 februari 2007 heb ik Mirjam Sterk benaderd, die immers volgens haar website o.a. ethiek heeft gestudeerd. Dat leek me een goed aanknopingspunt waar het gaat om integriteit van het OM. Zij reageerde wel, ging echter inhoudelijk nergens op in, maar verwees naar Van Haersma Buma.
Conclusie: het CDA vindt integriteit niet belangrijk. Niet op stemmen dus.
Van de benaderde Kamerleden van deze partij nooit iets gehoord. Wel vanaf 30 november 2006 van een fractiemedewerker, met op 19 december 2006 een uitleg, die kort samengevat inhield:
Van dat laatste heb ik althans nooit iets waargenomen. Mooie woorden, maar niets doen. Zo gaat dat in de politiek, ook bij de ChristenUnie.
Op een door mij toegezonden uitgebreide weerlegging van bovenstaande argumenten werd nooit meer gereageerd.
De SP leek een tijdlang de enige partij die zich actief opstelde in de Deventer moordzaak en daarmee verbonden kwesties. Kamerlid De Wit stelde in oktober 2006 Kamervragen. Toen ik daar op 19 december 2006 eens naar informeerde (na vergeefs zoeken op de site van de Tweede Kamer), bevestigde hij dat ze beantwoord waren, zonder te zeggen wat het antwoord was of waar dat te vinden was. In Parlando waren ze toen nog niet opgenomen. Later kreeg ik de antwoorden met veel moeite via een medewerker van de Kamer toch te zien. Ze waren toen inmiddels allang door de ontwikkelingen achterhaald.
Verder kwam er ook van de heer De Wit nauwelijks respons. Ook van Marijnissen heb ik nooit iets gehoord. Het staat me bij dat De Wit me nog eens heeft uitgelegd dat hij het herzieningsverzoek wilde afwachten, maar ik kan het niet terugvinden. Misschien een leemte in mijn archief.
Op 24 januari 2007 sprak ik haar per e-mail aan op de taak en de rol van volksvertegenwoordigers. Ik klaagde o.a. dat ik helemaal geen antwoord kreeg van de fracties.
Op 30 januari antwoordde ze dat voor haar als kamervoorzitter geen rol is weggelegd voor wat betreft de beantwoording door individuele fracties van mijn aan hen gerichte e-mails. Zij adviseerde daarom hierover rechtstreeks contact op te nemen met de betreffende fracties of partijen.
Weliswaar een plausibel standpunt, maar dat had ik op dat moment dus allang gedaan, tientallen keren, zoals ik haar ook gemeld had. Ik concludeerde dat de Tweede Kamer niet functioneert. Mijn vertrouwen in de rechtsstaat en de democratie was en is totaal weg. De Kamervoorzitter deelt mijn zorgen niet.
Die zijn er helaas helemaal niet. Ik krijg nergens gehoor.
Dat vind ik een ernstige misstand, waartegen ik krachtig protesteer.
De huidige Kamerleden zitten gewoon, met een riant salaris, betaald door de belastingbetalers, hun werk niet te doen. Ze verzaken hun plicht. Ik wil dus bij de eerstvolgende verkiezingen 150 nieuwe, betere kandidaten zien, anders weiger ik te stemmen. Want nogmaals, de huidige leden doen hun werk niet. En op zulke kamerleden ga ik niet meer stemmen.