“Hij heeft het eindelijk zelf in de gaten”, zullen vele lezers denken. Maar ook hierop heb ik natuurlijk een weerwoord! We hebben hier namelijk te maken met een vertekend beeld. Het hangt sterk van het onderwerp af.
Over sommige onderwerpen, zoals politiek of massamedia, schrijf ik bijna alleen maar negatief. Altijd doen anderen alles fout, en ik weet het allemaal weer beter. Maar dat komt omdat ik over de vele goede en redelijke dingen gewoon niet schrijf: in democratische landen verloopt de interactie met de overheid meestal redelijk, er is een vrij goede rechtszekerheid, de persvrijheid functioneert vaak redelijk, mensen komen niet in de gevangenis vanwege hun mening.
Alleen waar ik dingen zie die niet in orde zijn, zoals zelfcensuur en gebrek aan diepgang en objectiviteit bij de media, gerechtelijke dwalingen, een overheid die niet luistert naar burgers, een volksvertegenwoordiging die signalen uit de samenleving negeert, dán reageer ik.
Dat is dus altijd negatief. Maar dat komt door mijn keuze van de onderwerpen.
Bij muziek, ook een geliefd onderwerp voor mij,
is het precies andersom. Muziek die ik afschuwelijk vind, zet ik gewoon meteen uit.
Muziek die me
weinig doet, maar die ik wel te verdragen vind, die laat ik vaak aanstaan,
bijvoorbeeld als achtergrondmuziek bij het werken of autorijden.
Of ik zoek na een tijdje eens wat anders. Maar ik schrijf er niet over.
Wat ik over muziek schrijf, is dus zelden of nooit negatief.
Integendeel.
Muziek die ik fantastisch vind, die me diep emotioneel raakt, muziek waarvan ik
het gevoel heb dat het mijn leven de moeite waard maakt, al zou er nooit meer
iets goeds of prettigs of genietbaars in voorkomen:
dáár schrijf ik bij voorkeur over.
Er is ook een tussenvorm. Ik schrijf bijvoorbeeld ook graag over taalverschijnselen. De neiging tot schrijven komt dan wel voort uit enthousiasme, maar dat klinkt niet al te sterk door. Ik schrijf over talen die ik interessant of mooi vind, maar ik beschrijf dan vooral hoe dingen nou eenmaal zijn, hoe dingen in elkaar zitten of zo gekomen zijn. De toon is vrij neutraal.
Het leek me belangrijk en nuttig om eens op deze vertekening te wijzen. Dat heb ik nu gedaan, zodat dit artikel hier eindigt.
Naschrift 18 juni 2008:
N.a.v. deze Usenet-post
van Reinier Post
voeg ik een link toe naar deze opvatting van Bob Sutton, getiteld
Strong Opinions, Weakly Held.
Ik voel me daar geestelijk verwant mee.
Geschreven door R. Harmsen, copyright © 2008.