Helemaal geen chagrin! Want ik vond gisteren, dankzij een suggestie van Twitter voor een te volgen account, namelijk dat van Marieke van Willigen, een leuk blog!
Geen idee hoe Twitter bij die suggesties komt. Eerder mocht ik niet meer mensen volgen omdat ik al aan de tweeduizend zat (waarom zo veel? weet ik ook al weer niet), maar nu kennelijk toch wel.
Het weblog heet “Jurken van Maria”. Een citaatje uit een willekeurig stukje:
“ [...] daarna [...] vonden ze een aap eventueel ook goed [...] ”. Dat is toch geinig geformuleerd? Met de hele context erbij nog leuker, zie aldaar. Nou ja, de maakster geeft les in journalistiek, dus dan mag je iets verwachten, maar toch, het is niet iedereen gegeven.
Even later las ik hup, op de datingsite, ook leuk, en daarna maar het is een vouwfiets, dat verhaalt over een avontuur naast en mogelijk ook in “een stinkende bus met een brommende chagerijnige buschauffeur”.
Inderdaad, “chagerijnige”, zo zeg je dat, hoewel de officiële spellingen luiden: chagrijn, chagrijnig en chagrijnige.
Sterker nog, als kind pikte ik het woord auraal op als sachərijnəg, met een s, niet een sj, en een ch, niet een gg (wat in mijn dialect wel verschil maakt). Pas veel later kwam ik erachter hoe je het schrijft, en dus misschien wel zou moeten uitspreken, en nog later dat het uit het Frans komt.
Vandaag pas zie ik: het is mogelijk een van die heen-en-weerwoorden, net als mannequin. Frans maar uit Frankische, dus Germaanse bron, en daarna weer vrolijk teruggeleend in het Nederlands. Chagrijn heeft dus misschien in de verte iets te maken met ‘je gram halen’ en met gramstorigheden.
Rare spelling trouwens, chagrijn. Wel met die oer-Hollandse ij, maar de Franse ch is niet vernederlandst tot een sj. Gelukkig maar, want die zeg ik dus traditioneel ook niet. Anderen misschien wel. Moeten zij weten.
Copyright © 2016 R. Harmsen. Alle rechten voorbehouden, all rights reserved.