Een eclatant voorbeeld van wat ik in het vorige stukje beschreef. Ik citeer uit een bericht van Micha Kat aan Ton Hofstede van de site Het Haagse Complot.
Cursief zoals in het origineel, vetdruk door mij toegevoegd:
“Beste Ton,
Fair enough dat je schrijft dat ‘onze lezers zelf maar moeten beslissen welke mening ze hebben’. Ik hoop dat vele van deze lezers dat zullen laten weten via postings bij jou, bij mij of via emails. Het probleem met jouw reactie is dat je het verschil niet ziet tussen a charge en a decharge-journalistiek. Je schrijft: Ik had gehoopt dat jij gelijk had met de Riouwstraat. Daarom ben ik daar ook ingedoken. En na uitvoerig naspeuren, bij meerdere mensen en instanties, kom ik tot mijn conclusie zoals verwoord in het artikel Riouwstraat 13. Er is GEEN sprake geweest van ‘uitvoerig naspeuren’. Alle ‘mensen’ en ‘instanties’ waren partijdig. Maar dat is niet het enige. Als je a charge zou opereren, is een bron zoals een officiele publikatie van de Gemeente waarin het adres wordt genoemd ruim voldoende als fundament. Maar jij spreekt ten onrechte van een ‘advertentie in een lokaal huis-aan-huis krantje’. Dit is ronduit misleidend, want het gaat om een rubriek die onder verantwoordelijkheid valt van de gemeente en door het Stadhuis wordt aangeleverd. Voor jou was het voorkomen van Demmink’s adres als kinderopvang-locatie in een officiele mededeling van de Gemeente blijkbaar NIET voldoende maar juist reden tot ‘extra ondrzoek’. Dat ‘onderzoek’ bestaat er vervolgens uit ‘navraag te doen’ bij…. de overheid zelf! Hiermee ben je a decharge gaan opereren: als de advocaat van Demmink. Het is NIET aan jou om zo’n verhaal de debunken maar aan de Demmink-gezinde media zoals NRC Handelsblad en De Telegraaf. Maar die durven dat niet. Jij doet dus HUN werk. Ben benieuwd wat onze lezers vinden.
Met vriendelijke groet,
Micha Kat”
** Einde citaat **
Het gaat over een gerucht van jaren geleden dat op het privéwoonadres van Joris Demmink, de toenmalige secretaris-generaal van het ministerie van Justitie, een kinderopvang gevestigd zou zijn geweest. Dat werd afgeleid uit een uitschrijving ervan in een op ander informatieblad. Zo’n gevestigd zijn zou een beetje vreemd zijn, hoewel het op zich nog steeds niks ongerechtigs of zelfs strafbaars had bewezen, als het waar was geweest.
Ton Hofstede (overigens zelf ook een complotdenker, net zo goed als Micha Kat) deed onderzoek en kwam erachter dat de vermelding berustte op een eenvoudige menselijke fout: iemand had bij vergissing de straatnaam van de ene kinderopvang gekoppeld aan het huisnummer van een andere. Kan gebeuren. Een volkomen plausibele verklaring. Doorstaat ruimschoots de test van Ockhams scheermes.
Maar volgens Micha had Ton dat helemaal niet mogen onderzoeken. Hij had moeten constateren dat de gevonden vermelding belastend was (à charge) – wat al niet eens waar is, zie boven – en dan is verdere verificatie niet nodig, zelfs ongewenst. Want dat zou “à decharge” zijn.
Daarmee bevestigt Micha Kat wat ik al vaker beweerde: hij is niet op zoek naar de waarheid, maar alleen naar bevestiging van vooraf verzonnen beschuldigingen. Hij is bewust en opzettelijk niet objectief en niet eerlijk. Dat is onderdeel van zijn werkwijze. Zelfs vindt hij dat anderen ook zo te werk horen te gaan.
Het zou werkelijkheid niet te geloven zijn, zo bizar vind ik dit. Maar ik weet dit al jaren. En toch blijft het verbijsterend. Aan zoiets kun je niet wennen. Hoe diep kan iemand zinken?