Uit de dikke Van Dale 13 van 1999, bij de lemma’s
‘charge’ en ‘decharge’:
getuigen à charge, getuigen ter bezwaring
getuige à decharge, die van de zijde van de beklaagde
te zijner ontlasting wordt voorgebracht.
Juridische termen komen vaak uit het Frans. In het Frans is de spelling ‘à décharge’. Het ene accent vervalt in het Nederlands, het andere niet. Dat is verwarrend. Maar er zal wel een goede reden voor zijn. Gaat het nu niet om.
Ik vroeg wel eens speels wat een AD-charge is. Maar dat is maar gekheid.
Waar het om gaat: Micha Kat heeft de begrippen ‘à charge’ en ‘à decharge’ uitgebreid van getuigen naar journalisten. Hij deelt de journalistieke wereld in in “a charge-journalisten” [sic] – dat is hij voornamelijk zelf – en journalisten à decharge – dat zijn alle anderen, die in zijn ogen alles goedpraten. Micha Kat vindt dat hij (ex-)collega’s om die reden lukraak mag overladen met scheldwoorden en mag beschuldigen van misdaden of medeplichtigheid daaraan.
In de visie van Micha Kat hoort een journalist vooraf te kiezen tussen schuld (à charge) of onschuld (à decharge) van bepaalde personen, om dan verder alleen nog vanuit dat uitgangspunt te schrijven. Zelf werkt hij zo. Daarmee ziet Micha Kat bij voorbaat en opzettelijk af van elke objectiviteit, iedere nuance, elke belangstelling voor feiten, voor de waarheid.
Dat maakt alles wat Micha Kat schrijft ongezien ongeldig.
9 juli 2017: zie aldaar.