Le 9 usque le
Le autor es Bob Dylan, sed in su proprie versiones, como eveni sovente con su pecias, illos non ha isto special, que io non succede ben describer, on lo audi o non lo audi, ma hic io lo audi. E vide.
Le capite marcante *) e le pectinatura de Trevor Lucas, le Telecaster de Jerry Donahue, le rhythmo rigide con accentos marcate in le guitarra rhythmic de Trevor Lucas e le batteria de Gerry Conwey, e alora iste voce! Sandy Denny, qui in duetto con le bassista Pat Donaldson, e anque ancora Trevor Lucas, desde 0m42s subitemente salienta ille “Say hello to Valerie, say hello to Mary-Anne”.
Lo que plus tarde rima con “oblivion”. Un licentia poetic de Bob Dylan? No, le nomine es Marion, non Mary-Anne. Sandy Denny lo cantava incorrectemente, io pensa. Ma sona belle. De facto, Dylan originalmente usava le nomine Vivien, non Marion.
Trevor Lucas comprensibilemente habeva alterate le, considerate le musica,
metricamente assatis incommode
“One man’s temper might rise, where the other
man’s temper might freeze”
a
“One man’s temper might start to rise, and
another man’s might freeze”.
Nos vide e audi un registration ab 1970, in Bremen, del famose programma de television german ‘Beatclub’.
Le Wikipedia cita un certe Dave Thompson qui scribeva: “great guitarist though he was, his voice offers nothing that you could not hear in any amateur folk club, any night of the week, rendering Dylan's 'Too Much of Nothing', Gordon Lightfoot's 'The Way I Feel', and his own 'Ballad of Ned Kelly' little more than makeweights”. O in mi traduction a in interlingua:
“Ben que ille esseva un bon guitarrista, su voce offere nihil que on non pote audir in quecunque club de musica folk, cata vespere del septimana, faciente de ‘Too Much of Nothing’ de Dylan, ‘The Way I Feel’ de Gordon Lightfoot, e su proprie ‘Ballad of Ned Kelly’ poco plus que borra.”.
Mi opinion es un altere.
Como pronunciar Fotheringay? Fotherin-gay o Fotering-ay? Le castello (ubi Mary, le Regina del Scotos esseva incarcerate e finalmente executate) e le village del mesme nomine, monstra le variante Fotheringhay. Dunque on poterea comprender le forma moderne como un pronunciation legiermente dialectal, que lassa via le h, e mantene le [ɡ] de <ng>, como in le anglese standard de hodie on audi in ‘finger’, ‘linger’ e ‘longer’, ma non in ‘singer’ e ‘ringing’. Sed in vista del multe variantes historic del nomine del village, mentionate in le Wikipedia: Foderingeye, Foderingey, Foderinghay, Forderinghay e Fotheringhaye, mi theoria pote esser false. Sed le pronunciation certo es con [-ŋɡ-].
Un cantion multo belle, io trova, es John the gun, de autoria de Sandy Denny, del disco Fotheringay 2.
Le fortia e claritate de su voce, le ben tener le tono, le phrasar, cata noto comencia e fini in le exacto juste momento. Notas longe es sovente cantate a consonantes, nam nasales, plus tosto que a vocales, e.g. a 0m43s: “guns” e “shine”, e a 3m18s: le <ng> [ŋː] in “evening of”. Isto es typic, io pensa, pro le anglese de Anglaterra.
Musicalmente: il ha transitiones de accordos interessante a 1m12s, 1m14s, 1m23s, 1m31s.
Me placia multo, tote le cantion, e le maniera de presentar lo.
Le 4 de martio 2011 io audiva Kate Rusby cantar Who Knows Where The Time Goes. Io amava le cantion, anque le accordos, trovava que Sandy Denny ha scribite le cantion, e alco super su vita personal, que io va tractar plus tarde in iste articulo.
Ben que tunc e le previe die io trovava multe altere belle cantiones per Kate Rusby, que forsan meritara un altere articulo mie, iste version de “Who Knows Where The Time Goes” non es le melior. Anque non illo super le qual io apprendeva multo plus tarde, del famose Judy Collins, mesmo non un per Fairport Convention, cantate per Sandy Denny mesme.
Ante Fotheringay e ante Fairport Convention, Sandy Denny brevemente era un membro del gruppo The Strawbs, in su secunde de multe incarnationes. Un disco de 1967 de ille gruppo contine le version de “Who knows where the time goes” que in mi opinion es le champion absolute de totes. Con le gruppo Strawbs, ma de facto per Sandy Denny solo, proque io assume e il me sembla probabile que illa cantava e anque sonava mesme le guitarra in iste registration (que anque se trova illac)? No, un commentario illac dice que le guitarrista esseva Dave Cousins, le sol membro permanente del Strawbs, sed illo es dismentite per le articulo super le disco ubi Sandy Denny es mentionate como le guitarrista del track 2. (Vide anque mi Nota 3.)
Il es certe que illa sapeva sonar le piano (Live At The BBC, 1971) e le guitarra.
Le parte del guitarra de “Who knows where the time goes”, me pareva multo complicate e inventive, usque le vespera del 9 de augusto 2023, quando io discoperiva que con un open tuning (accordatura aperte), assi que le guitarra sin premer un chorda ja sona le accordo E major, toto deveni facile e simplice. E A d g b e' muta a E B e gis b e', o forsan potius (le registration non es in le concert pitch standard de 440 Hz) Es Bes es g bes es', con un capodastro al secunde tasto.
(Addition, le 8 de septembre 2023.)
Il me pare plausibile que le pecia esseva scribite al guitarra, proque le transition de accordos como a 0m17s e 0m57s seque directemente de applicar un patrono del digitos a un altere position: chordas 3 e 4 (contante del frequentias alte a basse), position I e II, pois III e IV, e alora IV e V in vice de (como a 0m25s e 1m02s) V e V.
Iste maniera de lassar se inspirar per patronos de digitos del mano sinistre, in varie positiones pro obtener effectos interessante, me rememora al compositor brasilian Heitor Villa-Lobos, qui usava iste procedimento sovente in su musica pro guitarra.
Joni Mitchell anque sovente usava accordaturas aperte con resultatos interessante, ma in manieras plus avantiate e complicate, e multo differente.
Accordos simplice, facile a sonar, e tamen un pecia sonante impressionante. Brillantia in sobrietate. Virtuositate al instrumento non es un requirimento. Non importa como sona le musico, ma como sona le musica *).
E alora “Your fickle friends are leaving”. Alcun parolas ha un beltate inexplicabile.
Tante talento. Ma anque tante incapacitate de viver in un maniera sensate. Multo tragic.
Le Wikipedia in anglese da multe detalios super le vita private de Sandy Denny e de su marito e co-musico Trevor Lucas. Io dara un summario, ma in vice de que io contarea hic le historia complete, forsan alicuno deberea traducer toto ab le Wikipedia in anglese, e assi crear un bon articulo pro le Wikipedia in interlingua? Circa 6000 parolas. Non io, non ora.
Sandy Denny monstrava conducta maniac e depressive. Illa bibeva troppo e usava drogas, anque durante le pregnantia con su sol infante, filia Georgia Lucas. Illa esseva a vices extrememente attentive e insecur, e telephonava de nocte amicos super cosas innocue como le apparition del prime dentes, e altere vices abandonava su infante in un pub.
Quando le situation se aggravava, su marito Trevor Lucas prendeva le infante con se e retornava, sin Sandy, a Australia, su pais de origine.
Sandy habeva un habitude, primo como un buffoneria, de subitemente lassar se cader de un scabello de bar, o de un scala. Ma con le augmento del abuso de alcohol, illo non sempre esseva con intention.
Isto finalmente la costava le vita. Al fin del martio 1978, illa cadeva de un scala e toccava beton con su capite. Post illo illa suffreva de intense dolores de capite. Un medico la prescribeva medicina contra illo, que mal se combinava con alcohol. Post ancora un cadita, e un altere, le 17 de april 1978 illa esseva trovate al base de un scala, inconsciente. Illa moriva le 21 de april, al etate de solo 31 annos.
Trevor Lucas, qui post le morte de Sandy Denny remaneva in Australia con su filia, anque moriva juvene, le 4 de februario 1989, al etate de solo 45 annos.
Un historia con certe parallelos: Maria Rita e Elis Regina.
Pro finalisar, ancora un cantion multo belle, scribite per Jackson C. Frank, cantate per Sandy Denny, proponite a me per Youtube le 9 de augusto 2023: Milk and Honey.
E il ha, per me discoperite le 20 de octobre 2018: Late November.
Le expression “capite marcante” que io usava es mi traduction litteral del nederlandese ‘markante kop’. ‘Markant’ proveni del francese ‘marquante’, que non sembla haber lassate tracias in altere linguas fonte de interlingua, ergo non existe in ille lingua. Piet Cleij traduceva in vice: “remarcabile, notabile, prominente, saliente”.
Ma io prefere usar le parola nonobstante, marcate in italico, como si illo esserea un parola imprestate del francese, ma sin su orthographia.
Addition le 12 de februario 2024: markant existe in germano, como tamben marcante in espaniol e portugese. Combinate con le origine francese ‘marquant’ nos ha un parola valide in interlingua: marcante.
Iste phrase
“Non importa como sona le musico, ma como sona le musica”
es unic pro interlingua, nam non es ben intraducibile a in
altere linguas sin perder le joco de parolas. In anglese:
en: What matters is not how the musician
plays, but how the music sounds.
O minus idiomatic, ma melior pro obtener resultatos concise de Google
Translate in altere linguas:
en: It doesn’t matter how the musician plays,
but how the music sounds.
Solo in italiano existe le duple senso del interlingua ‘sonar’:
‘producer sonos con un instrumento musical’, e anque
‘dar le impression describite per le adjectivo o adverbio que seque’,
como in ‘sonar ben’, ‘sonar mal’ o ‘illa sonava anxie’. Assi:
it: Non importa come suona il musicista, ma come
suona la musica.
Ma in italiano, le differentia inter ‘le musico’ (qui produce musica)
e ‘le musica’ es plus que un littera.
Iste distinction minime anque existe in espaniol e portugese, ma le duo sensos del verbo es ‘tocar’ e ‘sonar/soar’:
es: No importa cómo toque el músico, sino cómo
suena la música.
pt: Não importa como toca o músico, mas como
soa a música.
(Sur le
subjunctivo
in espaniol e le indicativo in portugese io ha nulle opinion, io lo lassa
pro le conto de Google Translate.)
In espaniol, portugese e interlingua, al latere del forma general e masculin ‘músico’ o ‘musico’ (le accentuation es equal in tote le tres linguas, ma non indicate in interlingua) il existe le forma feminin ‘música’ / ‘musica’. Isto es applicabile a iste situation si Sandy Denny vermente mesme sonava le parte del guitarra. Assi on poterea facer un variante ancora plus calembourose e cryptic:
‘Non importa como sona le musica, ma como sona le musica.’
Troppo cryptic, de facto. Ma amusante.
Le Wikipedia corrobora que Sandy mesme sonava le guitarra in “Who knows where the time goes”, e mentiona un demo tape (banda de demonstration), ancora plus vetule que le version con The Strawbs. In iste demo (un altere que iste!) le guitarra sembla esser accordate multo plus basse: C G c e g c'.
Le 8 de septembre 2023
Le open tuning, un scordatura como on dice in italiano, de facto non es necesse! Alcuno (io nusquam vide su nomine) in iste video monstra como sonar “Who knows where the time goes” de Sandy Denny, ma con un guitarra in le accordatura usual de E A d g b e'. Io pensava que isto non serea possibile, ma de facto lo es! Sona ben.
E ille ha ration. De facto mesmo assi, il es satis simplice, ma genial considerante como sona. Le genio de Sandy Denny.