Kleuren: Neutraal Raar Opnieuw laden pagina


Anekdotische notities over de speellijst

25–
(Terug naar het eerste deel)

Een van de stukken die ik noem in mijn ‘playlist’ is het vioolconcert (1940) van Aram Khachaturian (1903-1978). Er komt een akkoordwisseling in voor waarbij een noot een andere rol gaat spelen.

Ik blijk er eind december 1996 (dus nu vrijwel 11 jaar geleden) met collega G. Daniel Bugel over ge-e-maild te hebben, en in oktober 1998 met Jan Willem Dormolen. Ik dacht dat het later was en ook met anderen.

In de ochtend van 16 november 2007 gebeurde er iets dat haast geen toeval kan zijn: ik klikte zoals gebruikelijk een internetradiostation aan, een regionaal station in de Noord-Alentejo maar weer eens. Maar het kwam niet door, MediaPlayer ging hangen. Dat gebeurt af en toe. Ik schoot MediaPlayer af via ctrl-alt-delete.
Dan toch maar weer eens het klassieke Portugese radiostation, daar luisterde ik al een tijd niet zo vaak meer naar. Wel had ik de avond ervoor half slapend op de Nederlandse radio (niet via internet) psalmen van Sweelinck, gehoord, a capella, en zoals erbij verteld werd, in middentoonstemming. Ook interessant.

Dat klassieke station Antena 2, deed het dus wel, ik hoorde een viool, ik dacht “dat ken ik, nu komt die noot”, en die kwam ook. Ravel? Beethoven? Nee, Khatsjatoerian. Bleek het EXACT dat fragment te zijn, aan het eind van het tweede deel van het vioolconcert, waar ik jaren geleden al iets over geschreven had.

Ik dacht: “Dat is geen toeval, dat is een voorteken. Waarvan weet ik nog niet. Dat ik eens een poosje kap met vertalen en over o.a. muziek ga schrijven?”

Inmiddels heb ik de details van de beschrijving inderdaad verplaatst naar een aparte pagina, en ben ik vast van plan die daar verder uit te werken.

Toch geloof ik niet in voortekenen en voorbestemming, want telepathie bestaat ook niet. Dit weet ik door het volgende voorval:
Op 25 december om 14.42 moest ik opeens aan mijn zoon denken die ergens in Noord-Italië aan het snowboarden was. Ik zag hem in gedachten bedolven onder sneeuw, als door een lawine. Ik maakte me toch zorgen en stuurde hem er in een sms over. Een uur of wat later kwam het antwoord: de sneeuw was maar 60 cm dik en het ging hem goed.