15–
Dit is een vervolg van het vorige artikel. Dat was al veel te lang geworden en zou als ik daar was doorgegaan helemaal te ver uitgegroeid zijn. Daarom hier nu verder. Het gaat nog steeds over dit Chronologisch overzicht van A. en L., met als motto “En-zo-werken-ze…”.
Vanaf de plek waar staat “Jun’12 De eerste brief aan de ING wordt verstuurd...” beklaagt A. (ik heb de indruk dat vooral hij schrijft en niet L.) zich erover dat de bank (in casu ING) nooit serieus op hun vragen en aantijgingen is ingegaan.
Hier heeft hij wel een punt, vind ik. Het zou mooi zijn als de bankmensen wel inhoudelijk gereageerd hadden en fijntjes hadden uitgelegd dat de klagers geen poot hebben om op te staan, dat wat ze beweren niet klopt en ook waarom niet, dat ze zelf overeenkomsten getekend hebben die gewoon gelden en uitgevoerd zullen worden.
Aan de andere kant, ik kan wel redenen bedenken waarom de bank in het bijzonder dat eerste, namelijk uitleg geven, niet gedaan heeft.
De gestelde vragen zitten zo vol met misverstanden en onbegrip, dat er alleen al daarom haast geen beginnen aan is om er inhoudelijk op in te gaan.
De vragen zijn veelal niet als vraag geformuleerd, maar als verwijt, met het veronderstelde antwoord er al suggestief in verwerkt. Dat schept geen constructieve sfeer. Begrijpelijk gevoel bij de ontvanger kan daardoor zijn: “Als je het dan toch allemaal al denkt te weten, waarom vraag je het dan nog? Waarom zouden wij hierop in moeten gaan?”
Een bank is geen onderwijsinstituut. Goede info, o.a. in de Wikipedia, is allang beschikbaar, maar die bereikt kennelijk de briefschrijvers niet. Dat is dan hun eigen probleem. Het is niet de taak van een handelsbank om monetair beleid aan klanten uit te leggen, een beleid dat vooral een zaak is van centrale banken, en van centrale banken in samenspraak met handelsbanken, maar niet van handelsbanken in samenspraak met klanten.
Ik vermoed dat de doorsnee bankmedewerker, die zich bijvoorbeeld bezighoudt met hypotheekleningen of klantenservice, helemaal geen kennis heeft van het hier aangeroerde onderwerp, en die kennis ook niet nodig heeft. Als gezegd, monetair beleid speelt op het raakvlak tussen centrale bank en niet-centrale banken. Met klantenrelaties heeft het in wezen niets te maken.
Ik heb zelf kort bij een bank gewerkt en daar ook een interne opleiding (van 9 maanden) gehad, maar iets als geldschepping is er nooit aan de orde geweest. Kon ook haast niet, omdat er genoeg andere onderwerpen waren, vooral op IT-gebied. Ook later, toen ik werkte bij softwarebedrijven met raakvlakken met boekhouden en banken, heb ik niets geleerd over geldschepping. Hoewel, één keer had ik de kans, maar die pakte ik door arrogante kortzichtigheid niet. Later gelukkig alsnog wel.
Kortom, ik denk dat de bank (als geheel van medewerkers) de antwoorden gewoon ook niet weet en niet hoeft te weten. Monetair beleid is een nogal specialistische expertise.
Het valt me op dat diverse betrokken personen in het chronologisch overzicht van A. en L. ongevraagd ‘met naam en toenaam’ op verwijtende toon in de publiciteit worden gebracht, concreet met voornaam, achternaam, LinkedIn-profiel en foto.
Het gaat dan om mensen die ook maar gewoon hun werk doen en niet vanuit een persoonlijke motivatie bezig zijn. Citaten zonder naam ter illustratie van mijn waarnemingen:
“De reactie kwam telefonisch van de heer [ naam geschrapt ], directiemedewerker.”
“De reactie hierop was dat de Hoofd Juridische Zaken [ naam en link geschrapt ] en ene heer [ naam geschrapt ] ons mededeelde geen aanleiding te zien ook maar ergens op te reageren en ons maande mee te werken of anders…”
“Via Trip advocaten – [ naam en link geschrapt ] werd ons een en ander aangekondigd.”
“De makelaar die de woning in
juni 2012 in de verkoop nam was
[naam en bedrijfsnaam geschrapt] .
[...]
Om dan, zonder enige scrupules opnieuw een opdracht aan te nemen,
wetende wat er allemaal aan vooraf gegaan is, wat maakt dat deze
man? Onbewust? Geldwolf? Meedogenloos?”
Zou dat laatste juridisch nou vallen onder smaad, smaadschrift, laster? Ik weet het niet, dat is altijd lastig te beoordelen, vandaar ook dat we daar professionele rechters voor hebben.
Ik vind het in elk geval menselijk gesproken verwerpelijk om iemand zo door het slijk te halen. De verwijten zijn onterecht. De man is makelaar en hij doet gewoon zijn werk. Hetzelfde geldt voor de andere genoemde personen. Er is geen goede grond voor de persoonlijke aantijgingen en privacyschendingen.
Eén persoon die ook verwijten kreeg en wiens privacy werd geschonden, deed dat neem ik aan niet in het kader van werk. Citaat:
“waarbij de woning een week voor de veiling onderhands van de hand is gedaan aan [ naam geschrapt ] .”
Daarover verderop meer.
Citaat:
“De Politie weigerde in alle toonaarden medewerking te verlenen en hebben alles geprobeerd om ons te weren. Zelfs onze camera is in een onbewaakt ogenblik achterovergedrukt. Wij besloten hierop drastische maatregelen te treffen en de hulp van een rapporteur ‘corruptie bij de overheid’ in te roepen, waarop binnen 10 minuten de aangifte op papier stond. De aanklachten luiden: Fraude, Valsheid in Geschrifte, Oplichting en Diefstal volgens BW Art.74B6, ART.44B3 en Wetboek van Strafrecht artikelen 310 en 235. Nadat dit is medegedeeld per brief is ook dit volledig genegeerd door ING GROEP NV.”
Lijkt mij terecht dat de aangiften niet werden opgenomen. Nu dat toch gebeurd is, zullen ze wel geseponeerd worden, en terecht. Er zijn namelijk geen strafbare feiten gepleegd. A. en L. hebben zelf getekend voor een hypothecaire lening, hebben het leningbedrag ook feitelijk ontvangen en er een huis mee betaald. Niks strafbaars aan van de kant van de bank.
Citaat:
“Alles en iedereen gebeld, maar niemand wilde helpen. Geen urgentieverklaring bij de woningstichting gekregen, [...] De gemeente weigerde mee te werken en stuurde ons naar maatschappelijk werk (hoezo “de gemeente dient voor zijn burgers te zorgen” dat staat in de statuten, niet; ‘alleen als ze betalen’). Ook maatschappelijk werk wilde en kon niets doen, “want de regels laten het niet toe”. ”
Hoe hard het ook klinkt en hoe tragisch het is – ik vind deze weigeringen terecht. Deze instanties zijn er namelijk om mensen te helpen die buiten hun schuld in moeilijkheden raken, niet mensen die zelf willens en wetens uit eigenwijsheid volkomen onnodig hun eigen problemen hebben veroorzaakt.
Citaat:
“Het bedrag van 130.500 euro
is opgenomen in de koopakte en aangeboden aan de Recht-bank
te A. Deze nam contact met ons op om te vragen of wij
prijs stelden op een mondelinge hoorzitting. Uiteraard zouden
wij deze kans met beide handen aangegrepen hebben, waarop
wij een begeleidende brief, voorafgaande aan de op handen
zijnde mondelinge hoorzitting, hebben toegevoegd. Om ons
pleidooi alvast kracht bij te zetten. Klaarblijkelijk
bleek dit schrijven op meerdere manieren te interpreteren
te zijn, waarop de Rechtbank A. – zonder enige navraag
te doen of contact op te nemen – ons bij verstek gewoon
heeft veroordeeld.
Als donderslag bij heldere hemel werd – op een totaal
ander tijdstip dan gebruikelijk – door de PostNL een
gerechtelijk schrijven bij ons gedeponeerd. De zitting had
2 dagen daarvoor al plaatsgevonden,
[ naam geschrapt ] had direct bericht
gekregen en wij 2 dagen later. De beschikking las dat
‘wij geen prijs stelden op een mondelinge hoorzitting’
en men heeft de inhoud van de brief ‘ter overweging’
genomen, maar geen enkel argument bekrachtigd.
De bank werd in het gelijk gesteld.”
Ja, logisch, bij wanbetaling heeft de bank het recht van gedwongen verkoop. Eigenlijk raar dat er nog een rechtszitting aan te pas moet komen.
Het verhaal over die datums en die brief vind ik ook maar raar. Lijkt me veel logischer dat je duidelijk de zittingsdatum doorkrijgt en je dan kunt verschijnen. Zou mij niet verbazen als de zaken anders gelopen is dan ze hier worden voorgesteld, en dit gewoon smoesjes zijn om maar weer fijn de schuld van alles bij anderen te kunnen leggen en de eigen verantwoording te ontlopen.
Maar zonder de dagvaarding en de verstuurde brief te zien kan ik dat niet met zekerheid stellen, dus verder dan een vaag vermoeden kom ik niet.
Het huis is dus uiteindelijk voor 130,5 duizend euro verkocht. Een tamelijk laag bedrag voor wat er op de foto’s uitzag als een mooi modern huis. Maar wel begrijpelijk, omdat het om executieverkoop ging. Dat betekent namelijk dat het huis niet leeg wordt opgeleverd, maar de koper kennelijk moet gaan soebatten bij de rechter, en daarna nog eens bij de ex-eigenaren aan de deur moet gaan overleggen om het huis daadwerkelijk ontruimd opgeleverd te krijgen, na nog eens een uitsteltermijn waar ze m.i. geen recht op hadden.
De uitdrukking “donderslag bij heldere hemel” is nogal raar in dit verband: deze mensen hebben al ruim een jaar willens en wetens op deze jammerlijke, maar volkomen onnodige gebeurtenissen zitten aansturen. En als dan inderdaad gebeurt wat ze wisten dat zou gebeuren, zijn ze zogenaamd opeens heel verbaasd. Dat is hypocriet en onoprecht.
Het kopen van een huis bij een executieverkoop betekent geringere financieringsmogelijkheden (er moet in principe meteen betaald worden) en, zoals hier wel blijkt, een hoop gezeur om het huis ook werkelijk ontruimd te krijgen. Precies daarom is de opbrengst zo laag: de meeste potentiële kopers hebben geen trek in al dit gedoe, en kopen liever, weliswaar voor aanzienlijk meer geld, een regulier te koop staand huis, dat wel normaal leeg wordt opgeleverd. Minder animo bij kopers betekent een lagere prijs. Logisch.
Dat dat mogelijk de verkopers met een restschuld heeft opgezadeld, als hun resterende leningbedrag plus niet betaalde rentetermijnen hoger was dan de opbrengst, is sneu, maar wel volledig hunzelf te verwijten. Ze konden weten dat dit zou gebeuren, ze hebben er zelf voor gekozen het zo ver te laten komen.
Het verwijt over dat de koper het huis niet zelf ging bewonen, maar voor een aanzienlijk hoger bedrag weer te koop zette, is onterecht. Die koper moet immers eerst nog maar eens zien of het huis daarvoor verkocht wordt. Zo ja, dan heeft die een winst gemaakt, maar daar wel een hoop moeite voor gedaan en risico genomen.
Bovendien, verkocht is verkocht, de vorige eigenaren hebben er niks mee te maken wat de nieuwe met het huis doet.
Hij benutte een kans die A. en L. hem zelf, heel onverstandig, geboden hadden. Verwijten daarover passen niet, privacyschendingen evenmin.
Nog een citaat:
“Maar… de oplichting, het liegen en bedriegen gaat nog veel verder… en de aanklacht wordt uitgebreid met MISDAAD TEGEN DE MENSHEID. Want al deze zaken zijn ten koste gegaan van de veiligheid van dit gezin. Onze woning – die betaald is! – is ons afgenomen via een geraffineerde en slinkse manier van handelen. De leugenaars en profiteurs ontmaskeren we via deze brief.”
Dit vind ik echt heel schandalig.
Het geeft een beeld van de mentaliteit van deze mensen. Zelf doof voor elke uitleg, elk advies of correctie, nooit zelf verantwoordelijkheid nemen voor hun daden, maar wel vol verwijten aan anderen, tot aan volkomen onterechte aantijgingen als “MISDAAD TEGEN DE MENSHEID” toe. Wat een gotspe! Zouden ze wel weten wat voor soort echte misdaden wél onder de genoemde categorie vallen?
Dit wordt dan over anderen gezegd door mensen die nota bene zelf zich slechte ouders hebben betoond, door volkomen onnodig door hun eigen halsstarrige eigenwijsheid hun kinderen dakloos te maken.
Immoreel en onaanvaardbaar. Dat vind ik het. Dat moet maar eens hardop gezegd worden.
Een paar citaten waaruit blijkt dat deze mensen zichzelf kennelijk een hoogstaande moraliteit toedichten, terwijl de boze buitenwereld die volgens hen niet heeft:
“Het begint erop te lijken dat de handels –en communicatiewijze van de bank een structureel demoniserende is.”
“Echter, vis begint te stinken als de temperatuur stijgt.”
“Is deze jongeman wel zo integer als hij doet voorkomen, deze [ nationaliteit of etniciteit geschrapt ] ?”
“Om dan, zonder enige scrupules opnieuw een opdracht aan te nemen, wetende wat er allemaal aan vooraf gegaan is, wat maakt dat deze man? Onbewust? Geldwolf? Meedogenloos?”
“Ons huis. Lege ruimten. Koud en kil. Dat wat bruisde van energie, liefde, zorg en kracht. Dat doet pijn.”
“Wij zijn om de tuin geleid. Wederom misleid. Bedrogen. Bedot. Alles om geld en niets meer. [ naam geschrapt ] is een van die vele, vele profiteurs. Ze kunnen er allemaal wat aan verdienen: van makelaar tot notaris tot advocaat tot recht-bank tot krant. En dat doen ze. Zonder enige scrupules, zonder menselijkheid. Zonder te bedenken welke gevolgen zij veroorzaken. Dat kunnen ze ook niet, want zodra er geld in het spel is – en dat is tegenwoordig om alles, bij alles – gaan alle waarden overboord.”
“We hebben aangetoond dat dit de manier is hoe een groot deel van de maatschappij, zich on-te-recht samen-leving noemende, dagelijks handelt, denkt, kijkt en voelt: zonder mededogen. Volgens illegale regels die een kleine groep dienen en die zich aan deze praktijken schuldig maken. Deze mensen, deze betrokkenen, zijn dit mensen of robots? Geprogrammeerd om te doen wat ze doen omdat ze (zijn gaan) denken het te moeten. Vanuit overleving en angst. Zonder liefde of compassie voor een ander, want aan die vreemde kunnen ze een Euro verdienen.”
“Nee, de liefde die de meeste mensen liefde noemen en zeggen dat ze daaruit handelen, is er één vanuit egoïsme. Alleen in hun eigen belang. Wij hebben serieus mededogen met een ieder die zich op deze manier door het leven beweegt. Ergens zal er verantwoording moeten worden afgelegd, ze zijn gewaarschuwd. Het leven draait écht ergens anders om.”
Los van hun verantwoordelijkheid tegenover hun kinderen, want dat is het allerergste van het verhaal, nog deze feiten daartegenover:
Geldschepping bestaat echt, maar het geld dat een bank als lening verstrekt, komt wel degelijk van echte inleggers. Dat is de paradox die ik hier heb willen uitleggen.
Dat betekent, dat wie zijn hypotheekrente niet betaalt omdat het ontvangen geld zogenaamd nep was (maar heel inconsequent met dat beweerde nepgeld wel een echt bestaand huis gekocht heeft), in feite indirect andere mensen besteelt: spaarders, kleine en grote bedrijven met tijdelijk bij de bank gestalde overschotten, de werknemers van die bedrijven, huidige en toekomstige pensioentrekkers (wiens premies pensioenfondsen mogelijk hebben belegd in aandelen, obligaties of onderhandse leningen van resp. aan banken), enz.
Natuurlijk zijn banken zo groot, dat als het om een enkel geval van wanbetaling gaat, ze dat wel op kunnen vangen, en die geldinleggers het niet direct zullen voelen. Maar het zijn wel die inleggers waar het geleende geld vandaan komt en waar ook een groot deel van de betaalde hypotheekrente naartoe gaat. Dus het zijn ook die inleggers die indirect worden benadeeld door onterechte protestacties zoals de hier besprokene.
Verwant artikel: Griezelsprookjes.
Copyright © 2013 R. Harmsen. Alle rechten voorbehouden.