Via verwijzingen op Twitter kwam ik te lezen bij Alain Verheij. Zijn column van 5 juli ging over een tv-discussie over het openstellen van het huwelijk voor andere combinaties dan een man en een vrouw. Dit wordt ten oprechte wel aangeduid als het ‘homohuwelijk’, maar in Duitsland, waar de kwestie recent in de Bondsdag behandeld werd, zegt men het beter: Ehe für alle, huwelijk voor iedereen. Ongeacht geslacht dus.
Er was in het programma een hoofdredacteur van een rooms-katholiek tijdschrift, Anton de Wit, tegen het homohuwelijk (schrijf ik het toch weer!) op grond van wat het huwelijk volgens hem in wezen is. Drie anderen in de uitzending waren voor: Ali B., Beau van Erven Dorens, Boef en Ronnie Flex. Alain Verheij vatte hun argumenten o.a. als volgt samen: “ ‘Zelf weten’ als het nieuwe morele paradigma”, en hij beoordeelt dat met: “ik vind het infantiele bullshit”.
Ik vind dat niet, ik vind dat juist een goed principe. Eigenlijk ben ik voor totale, absolute vrijheid voor alles en iedereen. Alleen, dat kan niet, want vroeg of laat botst de vrijheid van de een met die van een ander. De vrijheid van de een houdt op waar die van een ander begint. Het is al bijna een cliché, maar wel erg waar.
Vanuit die gezonde gedachtegang moet het volgens mij mogelijk zijn te vinden (ik doe dat zelf overigens niet!) dat het huwelijk er alleen voor mannen en vrouwen is, zonder dat dat huwelijk ook feitelijk gesloten moet blijven voor mensen die een andere combi op prijs stellen. Voor zichzelf, vooral. Wat gaat dat anderen aan? Niets, vind ik. De mening van de een afwegend tegen het belang van de ander, blijkt er geen conflict. Dus moeten mensen tegen mogen zijn terwijl die anderen toch mogen trouwen. Klinkt onlogisch, maar zo is het leven.
Eerder betoogde ik dat er inderdaad een plan van de natuur bestaat (een plan van God, in de visie van de katholieke kerk en andere religies) waarvolgens het huwelijk er is voor telkens één man en één vrouw. Maar dat niet 100% maar wel een meerderheid dat patroon volgt, en dat er tegelijk andere combinaties voorkomen, dat doet aan dat plan niets af. Te menen van wel is in mijn ogen een denkfout.
Je moet niet omwille van een denkfout anderen ongelukkig maken, ze iets ontzeggen wat zij belangrijk vinden, en waar ze geen anderen mee schaden. Dat is weer dat principe van de individuele vrijheid, die stopt waar die van anderen begint, maar die niet eerder stopt.
Datzelfde vrijheidsprincipe houdt in: laat mensen met rust, bemoei je niet met iedereen.
Het zou in principe anders kunnen zijn als uit onderzoek zou blijken dat kinderen die opgroeien in een gezin met een homopaar, gemiddeld slechter af zijn dan in het geval van een heteropaar – en dat dat nadeel dan ook nog door dat verschil veroorzaakt wordt, en niet door iets anders: Cum hoc ergo propter hoc.
Ik weet niet of zulk onderzoek al gedaan is. Alleen al het voor te stellen voelt bijna als discriminatie. Maar ik vind wel dat het gedaan moet worden. Belangrijk natuurlijk daarbij onderscheid te maken tussen eventuele effecten van eenoudergezin versus meeroudergezin, van biologisch eigen kinderen versus adoptiekinderen, van draagmoederschap en zaaddonatie.
Alain Verheij trekt in zijn column parallellen tussen de kwestie van het mensenhuwelijk en andere maatschappelijke zaken. Citaat: “De VVD in Utrecht wil de bitterbal redden en verzet zich tegen een verplichte uitbreiding van het aantal vegetarische hapjes op gemeenteavonden”.
Niet goed vergelijkbaar, vind ik, want tegenover de vrijheid van mensen te eten wat ze willen, staat het belang van de volksgezondheid (dat ook anderen dan alleen de direct betrokkenen raakt) en het belang van dieren.
Bij het mensenhuwelijk, het huwelijk voor iedereen, zie ik zulke aanpalende belangen niet. Dat maakt de situatie anders.
Nog een citaat:
“Daarom heb je bijvoorbeeld een gloednieuw uitstalverbod voor sigaretten en trekt ABN Amro zich vanaf vandaag terug uit de tabaksindustrie. Roken is slecht voor jezelf en voor mee-rokers en voor onze ziektekosten. Met een ‘laat die mensen gewoon lekker’ kom je dan niet weg.”
Dat is precies het punt: daarbij raakt de vrijheid van de roker aan de belangen van anderen. Daarom kan het gerechtvaardigd zijn die vrijheid aan te tasten en je wel met die roker te bemoeien. De essentiële vraag is dus: hoe worden de belangen van anderen geschaad of wordt hun vrijheid ingeperkt als twee homo’s of lesbiennes met elkaar trouwen? Niet, volgens mij. Dus mag het en moet het mogen.
Nu heb ik al die tijd nog niet eens die uitzending bekeken. Bewust, want ik wilde focussen op mijn eerste gedachten erover. De zorgvuldigheid vereist vervolgens wel ook te kijken. Dat kan hier en hier.
Mijn meningen over het fragment: het gesprek wordt door Beau van Erven Dorens niet goed geleid. Daardoor komt Anton de Wit niet goed uit de verf. Ik begrijp de ergernis van Alain Verheij daarover en ik deel die.
Wat Ali B. zegt vind ik wel goed, om redenen die ik hoger al gaf. Vervolgens gaat hij op een irritante en respectloze manier in discussie met Anton de Wit, laat hem niet uitpraten, geeft hem niet de kans te reageren. Beau zou moeten ingrijpen, maar doet dat niet. Slechte gespreksleider.
Nadat Monic Hendrickx iets heeft gezegd, wordt het fragment afgebroken. De complete aflevering staat wel ergens, maar die is erg traag of je schijnt je ervoor te moeten registreren. Heb ik geen zin in. Ik laat het hier verder dan ook maar even bij. Het essentiële staat hierboven.
Tim Luimes wees er op Twitter op dat zulk onderzoek al wel gedaan is. Uitkomst: geen problemen.
Dit artikel is met mijn toestemming overgenomen op de site big, waar ook het stuk stond waar ik op reageerde. Overzichtelijk.
Copyright © 2017 R. Harmsen. Alle rechten voorbehouden. All rights reserved.