16–
Twee vrouwen met elkaar in de clinch die allebei حسناء heten: Hassnae Bouazza en Hasna El Maroudi. Zelfde voornaam, denk ik toch, alleen een andere translitteratie van de Arabische naam.
Maar dat is toeval en het maakt verder niet uit.
In het artikel Dode baby’s schrijft Hassnae Bouazza:
“Joop-redactrice Hasna el Maroudi en GeenStijl zien abortus als de oplossing voor alles en wie daar anders over denkt, is volgens hen medeverantwoordelijk voor die dode baby’s.”
Dat stukje bij GeenStijl vind ik inhoudsloos, dus daar zeg ik niks over.
Het artikel van Hasna El Maroudi, van 14 oktober, had ik toen al opgemerkt. Ik vond het interessant vanwege de interculturele vertaalverwarring die erin uitgelegd wordt. Iets negatiefs, vervelends of verwerpelijks had ik er niet in opgemerkt. (Het artikel staat ook op Hasna El Maroudi’s eigen blog.)
De alarmerende uitspraken van Hassnae Bouazza erover verbaasden mij daarom nogal. Ik ging het stuk dus teruglezen. Eergisteren twee keer. Gisteren nog eens drie keer.
Op zoek naar aanwijzingen dat:
Het staat er niet. Het valt er niet uit op te maken. Het is er niet in te lezen. Ook niet uit af te lezen.
Even verderop schrijft Hassnae Bouazza:
“[...] kennelijk kan El Maroudi alleen een betoog opbouwen door een karikatuur te maken van andermans standpunten.”
In werkelijkheid doet dus niet El Maroudi dat, maar Bouazza zelf! Dat bleek hierboven.
Een andere naam voor deze verkeerde discussietechniek is stropopredenering of in het Engels strawman.
Vanwaar toch die drang bij Hassnae Bouazza om haar opponente koste wat kost aan te vallen, desnoods maar op dingen die zij helemaal niet schreef? Ik heb wel een vermoeden.
Hassnae heeft een relatie met Peter Breedveld (weet ik omdat vooral Peter er vaak over schrijft). Daar is niks op tegen. Ze steunen elkaar door dik en dun. Daar is ook niks verkeerd aan. Maar het moet wel eerlijk en objectief blijven.
Peter Breedveld schijnt al maanden een polemiek te voeren met ene Bart Schut. Ik zei in mei al dat ik die niet gevolgd heb en er dus geen mening over heb. Dat is nog steeds zo.
Peter Breedveld schreef op verzoek van Joop.nl een artikel voor die site, getiteld “Vrouwenhaat”, dat er op 5 oktober 2012 verscheen.
Diezelfde dag publiceerde Samira Ahli samen met Hasna El Maroudi een artikel getiteld “Liefde voor de Marokkaanse vrouw neemt soms vreemde vormen aan”. Dat was een reactie op Peters artikel en op dat van Bart Schut.
Daarop werd Peter Breedveld heel erg boos. Eerst in een commentaar onder Ahli en El Maroudi’s stuk, op ‘vr 05 oktober 2012 16:10’. Daarna op zijn eigen website Frontaalnaakt, in “Genaaid door Joop” van 6 oktober. op-nl.html"
Daarin windt Peter zich erover op dat op zijn stuk, geschreven op uitnodiging van hoofdredacteur Francisco van Jole, gereageerd werd door leden van de redactie zelf, die ook nog een mening gaven.
Kennelijk verwart Peter Breedveld een opiniesite met een nieuwssite of -blad: een puur nieuwsmedium geeft ongekleurd nieuws, de redacteuren houden dus hun eigen mening voor zich, tenzij in een duidelijk gekenmerkt redactioneel commentaar. Een opiniesite daarentegen geeft opinies, van derden maar ook van de redactie. Lijkt mij logisch. Maar ik heb geen journalistiek gestudeerd, dus misschien zie ik dat verkeerd.
Hoe dan ook, Peter Breedveld heeft nu dus een conflict, niet alleen met Bart Schut, maar ook met Joop.nl-redacteuren Samira Ahli en Hasna El Maroudi.
(Met wie heeft Peter Breedveld eigenlijk geen conflict? Nou, met Hassnae Bouazza dus, en met een paar trouwe steunreageerders op Frontaalnaakt.nl en op Twitter, die alles wat hij doet ongezien geweldig vinden en nooit een kritisch woord zullen zeggen. Doen ze namelijk wel, dan worden ze meteen afgebrand en een poosje later geband.)
Dat conflict dus. Dat houdt automatisch in dat als één van de gewraakte redacteuren weer iets schrijft, Hassnae Bouazza dat uit liefdevolle solidariteit met Peter moet afbranden. Maakt niet uit hoe, desnoods met een strawman. Maar het moet.
Zoals zij het zelf formuleerde in haar artikel, niet over haarzelf maar over die andere Hasna:
“De beproefde Bush-methode: wie niet voor ons is, is tegen ons.”
Ik weet zeker dat ik probeer, en ik verbeeld me ook dat het me af en toe aardig lukt, om objectief te blijven, ondanks eerdere voorvallen.
Zo zag ik laatst (9 oktober) Hassnae Bouazza bij Pauw en Witteman, in een item getiteld “Women on Waves en auteur over abortus in Marokko”.
Ik vond dat Hassnae Bouazza daar wel zinnige dingen zei, evenals haar discussiepartner Rebecca Gomperts. Ze hadden allebei goede punten en de discussie verliep in een goede sfeer.
Vergelijk dat eens met hoe Peter Breedveld een link naar deze uitzending brengt! archives/bulldozeren-met-de-blije-abortusboot.html" Alleen al de titel: “Bulldozeren met de blije abortusboot”. En dan Peters commentaar, ik citeer:
“Eitje natuurlijk, de met feiten bewapende Hassnae tegenover die stuitend arrogante kruisridderes van Women on Waves bij Pauw & Witteman, die haar toevlucht nam tot persoonlijke aanvallen en goedkope sneren (zie ook die Charles Manson-blik) en zich totaal ongevoelig toonde voor inhoudelijke argumenten en andere zienswijzen. Voor wie het gisteren gemist heeft, of gewoon nog een keer wil zien hoe Hassnae die mevrouw laconiek onderuit schoffelt.”
Het gaat Peter Breedveld dus helemaal niet om het onderwerp, maar alleen om wie er wint. Vanuit op zich begrijpelijke en acceptabele solidariteit met zijn geliefde, verliest hij elke objectiviteit uit het oog en is wat Hassnae zegt en doet automatisch 100% geweldig en idem alles van Rebecca Gomperts helemaal fout.
Maar nu het belangrijkste: dit is niet een karakerfout of verkeerde mentaliteit van Peter Breedveld, ook niet van Hassnae Bouazza. Nee, zo zitten mensen (dus ook ik!) van nature in elkaar! Kijk maar:
5 Logical Fallacies That Make You Wrong More Than You Think. Een stukje citaat daaruit:
“[...] humans didn’t learn to ask questions and offer answers in order to find universal truths. We did it as a way to gain authority over others.”
Erg leerzaam. Discussiërende mensen willen dus helemaal niet ontdekken hoe het onderwerp in elkaar zit, ze willen alleen bepalen wie de baas is. Wie is in het groepje het alfamannetje of ‑vrouwtje, daar gaat het om.
Als zoiets inderdaad genetisch en evolutionair bepaald is, is het onontkoombaar. Maar toch vind ik dat we, hoe moeilijk dat ook is, ons moeten verzetten tegen die neiging in onszelf.
Helaas blijken veel mensen zelfs tot die poging niet bereid.