Er is een sterke overeenkomst tussen mijn stuk “Verjaring mag niet leidend zijn” van 17 december vorig jaar, en het artikel ‘Een /archives/een-moskee-is-geen-moslim.html" moskee is geen moslim’ van Peter Breedveld. In beide gevallen reageerde de auteur snel, spontaan en emotioneel op een enkel zinnetje.
Dat heeft voordelen: het kan zorgen voor een levendige discussie en kwesties kunnen er scherp door uitgelicht worden.
Daar staan nadelen tegenover: de zorgvuldigheid komt in het gedrang en er kunnen misverstanden ontstaan.
Dat is niet erg als dingen die niet klopten later rechtgezet worden. Ik deed dat – weliswaar pas bijna twee weken later, maar na meteen al, in een naschrift en op Twitter, te erkennen dat ik veel te snel geoordeeld had en de zaak anders in elkaar zat. Op 30 december schreef ik mijn artikel “Verjaring mag niet leidend zijn” (2).
Als ik terugkijk, vind ik beide stukken ( 1 en 2 ) wel redelijk geslaagd, vooral omdat ze in combinatie veel duidelijk maken over de kwestie waar ze over gaan. Ik heb er zelf ook veel van geleerd.
Dat betekent dat als Peter Breedveld over een poosje ook inziet wat er niet klopt in zijn eerste artikel, s/een-moskee-is-geen-moslim.html" hij een tweede kan schrijven. Als hij daarin toegeeft en uitlegt dat er met de uitspraken van Jan-Bert Vroege bij nader inzien niks aan de hand was, dan is er bij nader inzien per saldo met Breedvelds twee artikelen ook niks aan de hand.
Zie ook mijn eerdere Nuance is verboden en latere ‘Strawman’.