Gezien: Isle of Dogs

25 mei 2018

Gisteren gezien, in het Louis Hartlooper Complex in Utrecht: de film Isle of Dogs. Rare film, maar wel leuk. En mooi en aandoenlijk ook, soms.

Ik was erop afgekomen doordat collega-vertalers, ergens op Facebook, vertelden over een aankondiging waaruit zou blijken dat de film vertaaltechnisch interessant zou zijn. Dat blijkt wel mee (of tegen) te vallen, want dat aspect speelt naar mijn beoordeling geen belangrijke rol. Maar ik heb toch geen spijt dat ik ben gaan kijken. En luisteren.

De honden in de film spreken Engels (d.w.z., zoals aangekondigd aan het begin, hun geblaf is in het Engels vertaald), de Japanners Japans, en de enkele verdwaalde Amerikaan Engels. Het Japans wordt soms, niet altijd, getolkt door een uitwisselingsstudent (dat was dus het punt van de collega’s, iedereen die een beetje een andere taal kent, kan tolken toch?; nou nee, ik bijvoorbeeld helemaal niet), en soms is een meneer achter een toetsenbord te zien, met Japanse tekens erop, die simultaan een Japanse toespraak meetikt, die dan als voice-over in het Engels te horen is.

Maar als gezegd, dit is, vind ik, maar een zijdelings aspect in de film, geen hoofdthema. Het hoofdthema is volgens mij populisme, de neiging van mensen zich achter zogenaamd sterke leiders te scharen, gevoelig voor hun valse propaganda. Wien de schoen past, trekke hem aan.

Wat wederom opviel, is het gigantische aantal mensen dat aan zo’n film meewerkt. We waren ongeveer met z’n vijftienen in de zaal, en tot mijn verbazing bleef iedereen de ellenlange aftiteling vrijwel helemaal afkijken. Ik denk gauw drie- of vierhonderd mensen! In de aftiteling zag ik niet, maar aan het begin viel me wel op, de naam van Yoko Ono. Zij blijkt inderdaad, als stemacteur, een rol onder dezelfde naam te spelen, in het Japans en soms ook een stukje in het Engels.

Acteurs en figuranten kent deze film namelijk niet, alles (inclusief een enorme zaal vol mensen aan vier zijden van het podium) is gemaakt als computeranimatie!

Wat ik wel leuk vond van die aftiteling waar iedereen zo aandachtig naar keek, was het kleurenschema daarvan: een zwarte ondergrond met felgele en oranje tekst. Dat hebben ze duidelijk (echt?) van mij overgenomen (zonder mijn toestemming, maar dat geeft niks), kijk maar: hier, hier (het oranje komt bij die twee pas na iets aan te hebben geklikt), hier en hier, mijn schema’s cpyrport, portmus, felgeel en lingtic3.

Eindelijk erkenning.