De geschiedenis herhaalt zich. Ofwel: naar mij luistert toch niemand (maar dat hindert niks). Want in ‘Met het oog op morgen’, gisteren op Radio 1, gebeurde weer vrijwel hetzelfde als waar ik op 41 dagen na 4 jaar geleden al over schreef.
Belangrijk verschil was echter wel dat de presentatrice dit keer Mieke van der Weij was, dezelfde die ik 5 jaar en 12 dagen geleden juist roemde vanwege het feit dat ze consequent voor en na elk item duidelijk vertelde over wie of wat het ging of wie de gasten of geïnterviewden waren.
En dat doet ze nog steeds, want de Tros Nieuwsshow wordt nog altijd elke zaterdag uitgezonden. Maar gisteravond in ‘Met het oog op morgen’ deed ze het dus niet, dat benoemen aan het eind.
Het ging over een 83-jarige Amerikaanse dame die aangekondigd had te gaan stoppen met wat ze sinds de jaren 1950 deed: interviewen.
Haar naam zal aan het begin van het item wel genoemd zijn, maar dat drong niet tot me door. Amerika-deskundige of -correspondent (is hij dat? was hij dat? heet hij zo? straks checken) Willem Post kwam via een lijn in de uitzending. Samen vertelden Mieke en Willem van alles en nog wat over de betreffende kennelijk wereldberoemde oudere dame. Maar al die tijd, vele minuten achter elkaar, noemden ze NIET meer haar naam.
Dus over wie ging het nou eigenlijk? Ik heb werkelijk geen idee.
Eindelijk, in mijn beleving na 7 minuten, viel één keer haar voornaam: Barbara. Zei me niets. Nog anderhalve minuut later twee keer kort na elkaar dan eindelijk weer haar complete naam (en nog iets later zei ze die in een fragment ook zelf): Barbara Wolters. Of Walters of Waulders of Woolders of hoe je het ook maar schrijft.
Ook met die naam weet ik nog steeds niet wie ze is, ik ken haar niet, heb nooit van haar gehoord.
Maar dat ligt vast aan mij, ik wil ook best zo ver gaan dat ik toegeef: dat is een beetje dom en wereldvreemd van mij. Ik heb niet veel (meer, wel toen ik 17 was, qua belangstelling voor popmuziek) met Amerika, vind het geen interessant land, volg televisie en politiek van daar niet, lees zelden iets over of uit het land, lees geen Amerikaanse kranten.
Alle kans dat het met de gemiddelde ‘Met het oog op morgen’-luisteraar anders gesteld is, maar toch vind ik en wijs ik er nogmaals op, hoewel ongetwijfeld toch niemand zich iets van mij aantrekt, dat radiomakers zich steeds opnieuw moeten verplaatsen in de belevingswereld en het kennisniveau van het beoogde en vermoede luisteraarspubliek van hun programma, en daarom steeds expliciete aanknopingspunten moeten bieden, zoals in ieder geval de duidelijk en nadrukkelijk uitgesproken (en eventueel gespelde, dat is handig met googelen) naam van de besproken of geïnterviewde persoon of personen.
Dat is mijn raad en daar moet u het mee doen.
Achteraf even wat hyperlinks om namen en feiten te checken:
De volgend jaar afscheid nemende Amerikaanse interviewster is Barbara Walters. Begonnen in 1962, ze stopt volgend jaar mei.
Willem Post is Amerika-deskundige bij het Instituut Clingendael.
Mieke van der Weij presenteert programma’s op radio en televisie. Ze schrijft ook boeken.
De aflevering van ‘Met het oog op morgen’ waar ik op reageerde, is hier terug te luisteren. Tijdstippen daarbinnen:
Begin van het onderwerp: 44m24s. De naam Barbara Walters wordt meteen drie seconden later duidelijk genoemd. (Maar ik had dat gemist, mijn fout.)
Willem Post komt in de uitzending: 45m08s.
Willem Post noemt voor het eerst de naam Barbara Walters weer: 50m44s. Zes minuten en zeventien seconden na de eerste keer. Dat is te lang.
Barbara Walters kondigt zichzelf af en zegt haar naam: 51m55s.
Willem Post noemt nogmaals haar naam: 52m11s.
Copyright © 2013 R. Harmsen. Alle rechten voorbehouden, all rights reserved.