In een eerder artikel bekritiseerde ik Micha Kat en Wim Dankbaar, die niet duidelijk aangaven waar een van elders geciteerde tekst eindigde, en hun eigen tekst begon.
Maar het kan altijd nog erger: Ada de Graaf, op haar blog Criminal mind forever, nam op 24 oktober 2010 het hele artikel van de klokkenluiderssite over (mag dat, qua auteursrechten? ik denk van niet), en begon helemaal onderaan onder het kopje “Nawoord” plotseling nog met een stuk eigen tekst. Bijzonder onduidelijk. Dat nawoord had net zo goed deel kunnen uitmaken van de overgenomen tekst, ook al omdat Ada de eerder gesignaleerde onduidelijke afscheiding tussen citaat en eigen tekst in wat zij overneemt, ook integraal en zonder aanduiding overneemt.
Ik erger me aan zulke onzorgvuldigheid. Ik snap ook niet hoe iemand ertoe komt zoiets te doen. Hoe iemand daar zelf vrede mee kan hebben. Maar ja, waar maak ik me druk over?
Dit artikel van mij steunt op een notitie die ik maanden eerder al maakte. Nu ik op 17 feburari 2011 een stukje uit de tekst googel, blijkt dat het integrale artikel nog op tig andere plaatsen op het wereldwijde web doorgekopieerd en geherpubliceerd is. Ada de Graaf is dus niet de enige die dit gewoon vindt.
Hoe komen mensen toch op zo’n idee? Hebben ze zelf geen inspiratie? Weten ze niet hoe hyperlinks werken? Hebben ze nooit van citaatrecht gehoord?
Weet je wat: ik maak me er niet meer druk over, maar blijf wel zelf nauwkeurige bronmeldingen aanbrengen, alleen korte stukjes tekst citeren, en de citaten duidelijk scheiden van mijn eigen teksten, via CSS, waarmee ik de citaten een andere kleur en lettertype geef. Bovendien omsluit ik citaten met dubbele aanhalingstekens.
Daar voel ik me prettig bij en daar hecht ik aan.
Copyright © 2011 R. Harmsen, all rights reserved.
Auteursrecht © 2011, R. Harmsen, alle rechten voorbehouden.