23–24 oktober 2010, 25–26 november 2010,
Het is zaterdag 23 oktober 2010. Alweer een nieuw artikel op de zeer actieve website klokkenluideronline.nl.
Het artikel is getiteld In naam der Koningin! en is geschreven door Wim Dankbaar en Micha Kat.
Het begint met een verwijzing naar een aankondiging van een nieuw boek van Ine Veen, met de titel “Bedrog om de kroon – Het geheim van Juliana en Beatrix”.
[Naschrift 17 februari 2011: daar staat die aankondiging inmiddels niet meer, die link is nu gecorrigeerd naar hier.]
Artikelschrijvers Kat en Dankbaar beginnen met een kopie van de boekaankondiging op genoemde andere site, daarna volgt vermoedelijk hun eigen tekst, maar ze geven het verschil niet aan. Dat vind ik onzorgvuldig.
Ik vermoed dat het citaat van Ine Veen (of haar uitgever of flaptekstschrijver) eindigt met “[...] even ‘koninklijk’ als u en ik.” en dat vervolgens de tekst van Dankbaar en Kat begint met “De verschijning van dit boek deed deed [sic] mij terugdenken aan Marie Claire [...]”. Of “mij” daarin betrekking heeft op de ene of de andere auteur wordt niet duidelijk.
Ik citeer enkele m.i. cruciale zinnen uit het artikel:
“De verschijning van dit boek deed deed mij terugdenken aan Marie Claire (1926-1997), die in feite onze Koningin had moeten zijn na Juliana.”
“Voorts is mij gebleken dat tot nu toe geen van de reguliere media zijn vingers wil of durft te branden om het verhaal te brengen, terwijl ik van mening ben dat het historisch en staatsrechtelijk, een belangrijk drama is met de ingrediënten van een Ludlum-thriller.”
“Wij wensen u veel leerzaamheid met het levensverhaal van onze vergeten verdrukte Koningin.”
Wim Dankbaar is niet lui. Hij heeft namelijk, zo blijkt uit het artikel, de moeite genomen om honderden bladzijden te fotograferen en online te zetten.
Wat ik dan weer zo jammer vind, is dat hij niet ook even in de grondwet heeft gekeken. Dan hadden hij en Micha Kat namelijk geweten dat wat in bovenstaande citaten staat, onzin is.
Zelfs als genoemde mevrouw Marie Claire Roovers inderdaad een dochter was van koningin (toen nog prinses) Juliana, dan nog had zij niet “in feite onze Koningin [had] moeten zijn na Juliana”, is het niet “staatsrechtelijk [...] een belangrijk drama” en hebben we niet te maken met “het levensverhaal van onze vergeten verdrukte Koningin”.
Want leest u maar even mee. Alle Nederlandse wetten, ook de grondwet, staan gewoon online zodat iedereen met een internetaansluiting ze snel kan opslaan en nalezen.
In hoofdstuk 2 van de grondwet, getiteld “Regering” staat het onderstaande:
Ҥ 1. Koning
Artikel 24
Het koningschap wordt erfelijk vervuld door de wettige opvolgers van Koning Willem I, Prins van Oranje-Nassau.
Artikel 25
Het koningschap gaat bij overlijden van de Koning krachtens erfopvolging over op zijn wettige nakomelingen, waarbij het oudste kind voorrang heeft, met plaatsvervulling volgens dezelfde regel.”
Het essentiële woord is hier “wettig”. Ik zoek het even op in de Van Dale (ik heb de driedelige 13e editie):
“wettig,
in overeenstemming met, volgens de wet, bij de wet
vergund, erkend, enz.
[...]
een wettig huwelijk, door de
burgerlijke stand geregistreerd, resp.
door de kerk gesloten
[...]
wettige kinderen, uit een wettig
huwelijk geboren”.
Het staat iedereen vrij de grondwet verkeerd te vinden. Het is gelukkig ook toegestaan dat openlijk uit te spreken. Maar dat verandert niets aan de grondwet zoals die nu is. En er staat duidelijk in dat de oudste wettige nakomeling de opvolger van de Koning is (waarmee uiteraard ook Koningin bedoeld wordt). Dus had Maria Roovers geen recht op de troon, ook niet als de beweerde afstamming op waarheid berust.
In hoofdstuk 8 van de grondwet staat hoe die veranderd kan worden, namelijk volgens democratische procedures. Zolang dat niet is gebeurd, geldt de grondwet zoals die is, of mensen dat nou leuk vinden of niet.
Mensen mogen vinden dat de troonopvolging ook moet openstaan voor onwettige nakomelingen. Het is ook een legitieme mening dat er helemaal geen troonopvolging meer moet zijn en dat Nederland bijvoorbeeld een (gekozen?) president als staatshoofd moet hebben.
Maar zo is het op dit moment niet geregeld in Nederland. En in een democratisch land is dat bepalend.
Natuurlijk zit er behalve een wettelijke ook een morele kant aan de zaak. Ouders zijn verantwoordelijk voor hun kinderen, ook voor onwettige kinderen. Ze moeten voor ze zorgen en ze op z’n minst zo mogelijk financieel ondersteunen.
In programma’s als Spoorloos van de KRO zoeken kinderen vaak hun biolgische ouders, waarvan ze meestal door adoptie gescheiden zijn. Vaak vinden ze die dankzij de inspanningen van het programmateam, en is er blijdschap bij iedereen. Maar het komt ook voor dat een gevonden ouder (of iemand waarvan sterk vermoed wordt dat het de biologische ouder is) contact met het kind weigert.
Dat is voor anderen moeilijk te begrijpen. Er kunnen allerlei redenen voor zijn. De programmamakers van Spoorloos respecteren dan die keuze: ze brengen wel de zoektocht in beeld, maar niet de gevonden ouder, als die dat niet wil.
Dat geldt voor gewone mensen. Is het anders als het om hooggeplaatste personen gaat? Moeten die in moreel opzicht een voorbeeld zijn voor het volk? Of zijn het mensen zoals iedereen, met hun mogelijke goede en minder goede eigenschappen?
In feite komen we dan bij vragen over privacy. Het programma Spoorloos brengt familiekwesties alleen op tv indien en voorzover de betrokkenen daar zelf mee akkoord gaan. Heeft een hooggeplaatste familie geen recht op zulk respect en terughouding? Moeten al hun (echte of vermeende) familiekwesties zonder restricties op straat gesmeten worden?
Ik heb daar grote twijfels bij. Artikelschrijvers Kat en Dankbaar stellen zich kennelijk die vraag niet eens, ze schijnen te vinden dat het antwoord vanzelf spreekt.
Bij Micha Kat merkte ik eerder ook al. Toen kroonprins Willem-Alexander langs juridische weg probeerde te voorkomen dat zijn dochters steeds werden gefotografeerd, interpreteerde Kat dat als “machtmisbruik door overheden” en “een ‘wapen’ [...] ten dienste van de elite teneinde hun macht te vergoten [sic] en controle op hun handelen te verminderen!”
Ik vind dat op z’n zachtst gezegd nogal raar. Dat vond ik in augustus 2009 ook al, vandaar dat ik Micha Kat er toen een e-mail over stuurde.
[Bibliografische notitie: vanaf hier heb ik de tekst van dit artikel pas op 17 februari 2011 uitgewerkt, op basis van ruwe notities die ik al eerder had gemaakt.]
Voorzover er van het beweerde iets waar is, gaat het om een tragische privékwestie. Publiciteit is daarbij naar mijn mening niet nodig en niet gewenst.
De betreffende dame (inmiddels overleden) heeft indertijd juridische stappen gezet om haar gelijk te krijgen, maar dat is kennelijk niet gelukt. Vermoedelijk bleek het onmogelijk de beweerde bloedverwantschap te bewijzen, bij gebrek aan DNA-materiaal.
Niemand, ook een hooggeplaatst persoon niet, is verplicht DNA-materiaal af te staan voor onderzoek naar bloedverwantschap. Ik vind dat dat terecht is, ook al kan het vervelend zijn voor degene die met zulk onderzoek iets hoopt te kunnen bewijzen.
Echt bewijs van de bewering dat genoemde Marie Claire een dochter van Juliana zou zijn, heb ik niet gezien. Voor de nog veel verder gaande aantijging dat het kind ook nog verwekt zou zijn door de vader van Juliana, prins Hendrik, ontbreekt helemaal elk bewijs. Het gaat daarbij puur om ongestaafde beweringen.
Op de foto’s van Marie Claire, die op diverse websites te zien zijn, lijkt zij inderdaad wel wat op Juliana en Beatrix. Dat zou op een bloedverwantschap kunnen wijzen. Maar wat zegt het precies?
Ik herinner me een voorval in eigen familiekring, waarbij we oude foto’s van lang overleden mensen bekeken. Een familielid meende op een foto duidelijk bekende gelaatstrekken te zien. Bij reconstructie van de familiebanden bleek het echter om aangetrouwde familie te gaan! Er was geen bloedverwantschap.
Had zij wel echt erfelijke gelaatstrekken herkend? Of eerder de haar- en kledingstijl van die tijd, in combinatie met de toen gebruikelijke manier van fotograferen?
Op sites als Schoolbank.nl heb ik een paar keer foto’s gezien waarop ik spontaan mensen meende te herkennen. Ik wist niet wie het waren, namen schoten me niet te binnen, maar ze zagen er zo bekend uit. Ze moesten haast wel op dezelfde school gezeten hebben, zodat ik ze minstens wel eens in de gang had zien lopen, als ze al niet bij me in de klas hadden gezeten.
Toen ik beter ging kijken, bleek het te gaan om foto’s van een school waar ik beslist nooit op heb gezeten, in een stad waar ik in die periode nooit een voet heb gezet.
Hoe kan dat? Ik denk dat ik niet de mensen had herkend, maar de haardracht, de brillen, de klasinrichting, de kleding, de manier van klassenfoto’s maken, de opstelling. Dat gaf zo veel herkenbaars, dat mijn hersenen spontaan de gezichten ook als bekend gingen interpreteren, hoewel ze dat helemaal niet waren.
Ik zeg daarom: die foto’s van Marie Claire bewijzen niets over eventuele bloedverwantschap met mensen uit het koninklijk huis. Alleen DNA kan iets bewijzen, en dat is niet voorhanden.
Wim Dankbaar en Micha Kat zijn met het publiceren van genoemd artikel naar mijn mening fout bezig geweest.
Naschrift 17 februari 2011: Zie ook Onzorgvuldig citeren.
Copyright © 2010-2011 R. Harmsen, all rights reserved.
Auteursrecht © 2010-2011, R. Harmsen, alle rechten voorbehouden.