Fidan Ekiz publiceerde op 24 september 2012 op Joop.nl het stuk “Help, mijn zusje wil weg!”. Het gaat over haar tv-documentaire “Ik zie een verre reis”, die 11 oktober a.s. wordt uitgezonden, op Nederland 2 om 23:00 uur.
Zie ook De Wereld Draait Door van 25 sep 2012, met daarin dit item.
Het gaat erover dat er bij sommige generaties Turkse Nederlanders, of Nederlandse Turken, een neiging is om terug te gaan, en bij andere juist minder.
In de commentaren onder het stuk bij Joop.nl signaleerden enkelen dat Turken erg Turks blijven. Zo schreef Frans Lenaen op dinsdag 25 september 2012 om 13:45:
“Het punt is, naar mijn mening, dat vele Turken weinig moeite doen )en hebben gedaan' om te integrereren en zelfs jaren na dato vrijwel alleen Turkse vrienden hebben en hun hele leefwereld verder Turks is.”
En Jim Peeters schreef op 25 september 2012 om 16:01:
“oorzaak is dat ze vanaf de (zware) [sic; hij bedoelt waarschijnlijk 'zwarte'?] kleuterschool alleen maar met andere turken omgaan. Net als Marokkanen met Marokkanen etc. Ook op universiteiten zie je deze duidelijke scheiding. Niet-westerse allochtonen blijven thuis wonen terwijl de rest op kamers gaan”
Kan zijn. Maar de weliswaar weinige keren dat ik allochtonen ‘in het wild’ waarneem, blijken ze 95% van de keren ook onderling spontaan Nederlands te spreken. Kinderen spelen op straat in het Nederlands. Vele malen zelf gehoord. (Om privacyredenen zeg ik niet waar.)
Ook al twee keer een allochtoons gezin gezien dat heel ‘Hollands’ een fietstochtje ging maken met de kinderen. Beide keren reed de moeder, met hoofddoekje, voorop, niet de vader. De tijd dat vrouwen twee meter achter hun man hoorden te lopen is kennelijk voorbij. Vrouwen nemen de leiding.
Laatst bij de IKEA een moeder (met hoofddoekje, ik vermoed dat ze Marokkaans was, maar dat weet ik niet precies; er wonen er wel veel daar dichtbij) die haar ca. vijfjarig zoontje zelf – maar onder toezicht, natuurlijk – een ijsje liet kopen.
Hij kreeg een halve euro in zijn hand gedrukt en zei iets van “dat is vijftig honderd hè?”. Precies zo’n kinderuitdrukking met ontluikend getallenbegrip die ik zelf op die leeftijd had kunnen gebruiken. De moeder corrigeerde, mét allochtoons accent dat het kind niet had, “nee, het zijn vijftig centjes”. (Of iets soortgelijks, maar in elk geval correct Nederlands.)
Volgens mij gaat die integratie, waar veel mensen zich zo’n zorgen over schijnen te maken, heel erg snel nu. Het zal niet lang meer duren tot de jongere generatie de oorsprongstaal niet meer spreekt. En nog iets later zelfs niet meer verstaat. Moeten ze eerst op cursus om met familie in het herkomstland te kunnen praten.
Jammer vind ik dat. Ik zie liever dat ze goed Nederlands leren én hun eigen taal in ere houden. Heeft Fidan Ekiz wel gedaan, hoorde ik in een documentairefragment dat in DWDD werd uitgezonden: ze klinkt in het Turks net zo Turks als ze in het Nederlands Rotterdams klinkt. *)
Ik vind dat mensen zichzelf moeten mogen zijn, met alles wat bij ze hoort, dus ook hun afkomst; én moeten meedoen, en kunnen meedoen, op de plek waar ze wonen.
En dat is ook precies wat ik zie gebeuren, op spontane en natuurlijke wijze.
Nogmaals: “Ik zie een verre reis”, een documentaire van Fidan Ekiz. Op 11 oktober 2012 vanaf 23:00 Nederland 2.
Ik ga kijken (meteen dan, of een paar dagen later).
PS *) Een grappig toeval vind ik altijd dat Nebahat Albayrak twee jaar níét in Rotterdam heeft gewoond, omdat ze Turkije is geboren, en ik bijna twee jaar wél. Daarna weliswaar maar 10 km verderop, 10 jaar later bijna 130 km de andere kant op.
Zij klinkt Rotterdamser dan ik.
Copyright © 2012 R. Harmsen. Alle rechten voorbehouden, all rights reserved.