Dit is een recensie van een recensie door Bert Brussen. De volledige tekst van die recensie staat (merkwaardig genoeg) alleen op Nu.nl, niet op DeJaap.nl. Maar dat moet hij weten.
De recensie van Bert Brussen ging over een aflevering van de serie Zomergasten van de VPRO, in 2011 net als vorig jaar gepresenteerd door Jelle Brandt Corstius.
De gast in deze aflevering van 7 augustus 2011 was Step Vaessen, vroeger correspondente van de NOS, tegenwoordig van Al-Jaziira, in Indonesië.
Voor wie het gemist mocht hebben (ik wist het ook niet, maar nu dus wel):
Step Vaessen heeft in haar privéleven te maken gekregen met aangrijpende gebeurtenissen. Haar echtgenoot werd manisch-depressief, in 2009 gingen ze uit elkaar, hij probeerde in Frankrijk een ander leven op te bouwen. Dat mislukte, en uiteindelijk benam hij zich in augustus 2010, nu dus bijna een jaar geleden, het leven. Zij bleef met hun zoon achter in Indonesië.
In de uitzending vertelde Step Vaessen, in verschillende fasen o.a. over deze gebeurtenissen. Ik heb daar bewondering voor. Het kan niet gemakkelijk zijn dit zo te doen.
Dan Bert Brussen. Hij schreef hierover:
“[...] een enorm middelmatige, genuanceerde, beheerste avond waarin door de Zomergast vakkundig om alle gevoeligheden wordt heengeluld.”
Even verderop stelt hij:
“Vaessen is duidelijk niet iemand die even in zichzelf laat kijken.”
Wat een botte, gevoelloze man is die Bert Brussen! Hoe kan iemand zoiets schrijven, over een vrouw die op tv zo openhartig over zulke tragische en gevoelige gebeurtenissen durft te praten!
Het gaat om privézaken. Ze had er ook niets over kunnen zeggen, of weinig. Maar ze koos ervoor veel te vertellen.
Bert Brussen verder:
“[...] oprecht verdriet, zij
het nog altijd beheerst en als verslaggever
beleefd.
[...]
[...] dus moest het wachten.
Maar toen het er eenmaal was, was het schoon en vredig.
”
Wat had hij dan gewild? Dat ze voor de camera had gaan zitten janken? Hoe kan iemand anders in het openbaar over zoiets vertellen dan hoe zij het deed?
Het lijkt wel of Bert Brussen niet beschikt over enig menselijk inlevingsvermogen, dat hij dat niet begrijpt.
Voor Bert Brussen is een recensie kennelijk niet compleet zonder een sneer naar moslims. Ik citeer:
“Over de islam die enorm
veel troost biedt als er een verwoestende
tsunami over het land is getrokken.
[...]
Vrede die ze ook meende te vinden
in de islam, een religie die, zoals ze dagelijks
om zich heen ziet, zo veel voor mensen kan betekenen.
Maar een YouTube-fragment waarin
een groep moslimradicalen een andere groep moslimradicalen
op allerminst vredige wijze afslachtte, had volgens haar
niets met de islam te maken. Dat was dan het resultaat
van kuddegedrag en beslist niet het resultaat van de
religie.”
En als het nou eens gewoon allemaal waar is en bestaat? Zou dat ook kunnen?
(Dat Youtube-fragment, over gewelddadige gebeurtenissen in het dorp Cikeusik, staat o.a. hier. Omdat de beelden zo schokkend zijn, toont Youtube ze alleen aan wie een account heeft en zich aanmeldt.)
Bert Brussen blijkt geen kritiek te dulden. Hij is dus niet alleen gevoelloos, maar ook kleinzielig en dictatoriaal. Hij schreef namelijk om 17:21, in reactie op mijn mededeling dat ik op nuij.nl geblokkeerd ben:
“Nou, niet alleen op Nujij hoor, trust me…”
Hij laat zich wel kennen. Nou ja, dan is het maar duidelijk, weten we met wat voor iemand we te maken hebben. Zelf wel iedereen afkraken, desnoods onterecht, maar als je er wat van zegt, schopt hij de criticus meteen van het blog.
Bert Brussen lijkt zowaar veranderd, ten goede, als ik op het geschrevene in dit interview mag afgaan. Door Sander Donkers in Vrij Nederland (VN), gedateerd 25 april 2013.
Zou het de leeftijd zijn? Ik ben zelf nu, op m’n 58e, ook milder dan toen ik 37 was (wat dus niet in 2007 was, dit ter voorkoming van misverstanden bij vluchtige lezers).
© 2011 R. Harmsen, all rights reserved, alle rechten voorbehouden.