In zijn artikel OOK GEEN ADVOCAAT VOOR SPENDLOVE (waarom toch altijd die lelijke hoofdletters? maar dat terzijde) noemt Micha Kat een groot aantal strafzaken waarin volgens hem advocaten slecht werk leveren of leverden, en niet in het belang van de cliënt handelden. Ook weigerden advocaten vaak potentiële civiele zaken aanhangig te maken.
Zijn theorie is dat Joris Demmink er wel weer achter zal zitten en zelfs “de zwarte mafia” [sic; niet ‘maffia’], wat dat ook moge wezen. O wacht, hij doelt natuurlijk op de zwarte toga’s die advocaten, officieren van justitie, rechters en griffiers in de rechtszaal dragen. Ze zijn allemaal corrupt en crimineel, in Kats ogen.
Ik mailde Kat net al een antwoord, maar even later zag ik dat ik de vraag niet goed gelezen had. Toch is ook het antwoord op die niet gestelde vraag van belang. Dat werden dus twee antwoorden.
Dan ook maar meteen een artikeltje ervan gemaakt, als vervanging van die rommelige, fragmentarische e-mails.
Micha Kat schreef:
“Waarom weigeren strafadvocaten civiele zaken te voeren?”
Ik dacht te zien staan ‘advocaten’ en antwoordde (ik geef een nu iets aangepaste en flink uitgebreide tekst weer t.o.v. de e-mail):
Ik zeg: vermoedelijk omdat het stuk voor stuk (waarschijnlijk met uitzondering van de kwestie Fred Spijkers) civielrechtelijk zwakke zaken zijn, zonder reële kans op succes. Vanuit zijn of haar professionele kennis en inzicht moet een advocaat de cliënt dan adviseren de zaak niet door te zetten. Het staat de cliënt dan vrij een andere advocaat te zoeken. Als die uiteindelijk ook allemaal weigeren, versterkt dat het beeld: de zaak is juridisch vrijwel kansloos, en zou de cliënt alleen maar op kosten jagen.
Dat heeft NIETS met Demmink of een “zwarte mafia” te maken, maar gewoon met de wet en een redelijke inschatting van verwijtbaarheid en de mogelijkheid van schadevergoeding.
Voorbeelden:
“Micha Kat vindt geen advocaat voor zijn claim tegen Hans Westenberg die zou moeten leiden tot een schadevergoeding van een miljoen.”
Micha Kat vindt dat o.a. Westenberg zijn carrière als journalist kapot heeft gemaakt. In het stuk CORRUPTIE WESTENBERG NIET ERKEND schrijft hij:
“Het vonnis werd gewezen in de claimzaak van Hugo Smit tegen Westenberg, de landsadvocaat Pels Rijcken en de Staat [backgrounds] wegens het op basis van een te kwader trouw begonnen procedure vernietigen van zijn carriere. In het kielzog van de zaak van Smit heeft ook Micha Kat nog een zaak in de wachtkamer staan op basis van dezelfde feiten.”
Van Hugo Smit weet ik het niet, die zaak dat heb ik niet gevolgd. Maar dat Micha Kat bij geen enkel gedrukt medium meer aan de bak komt, is in mijn visie niet de schuld van Westenberg – die overigens misschien best wel kwalijke dingen heeft geflikt, maar dat staat hier los van.
Ik denk dat Micha Kat zijn journalistieke carrière helemaal eigenhandig naar de knoppen heeft geholpen, namelijk door consequent elke objectiviteit en nuance terzijde te schuiven en doorlopend links en recht mensen uit te schelden en te beschuldigen van alles wat slecht en vunzig is (en bovendien ongevraagd te tutoyeren!), meestal zonder enig bewijs of zelfs maar redelijk vermoeden of aanwijzing.
Anderen de schuld geven van de ellende die je jezelf aandoet, dat is naar mijn mening typerend voor het ziektebeeld van de psychische stoornis waar ik denk dat Micha Kat aan lijdt. Maar net zo min als ik jurist ben, ben ik psychiater, dus misschien zit ik er met mijn lekenoordeel helemaal naast en is Kat toch geestelijk volkomen gezond. Alles kan. Je weet het soms niet.
Ander voorbeeld: Kat schreef:
“Zelfs was er geen advocaat bereid De Telegraaf te dagvaarden die Edwin [de Roy van Zuydewijn] kapot heeft geschreven via honderden geheel verzonnen artikelen.”
De persvrijheid en vrijheid van meningsuiting gaan in Europa en Nederland heel ver, hoewel ze niet absoluut zijn. Een krant via de rechter dwingen tot een rectificatie is niet altijd makkelijk, maar soms wel mogelijk. Via de rechter schadevergoeding krijgen, dat is nog iets moeilijker. De rechter zal die schade en het oorzakelijk verband met de publicatie dan wel duidelijk aangetoond willen zien.
Het oordeel is aan de rechter als het zover komt, en het is de taak van een advocaat vooraf te oordelen over de succeskansen van zo’n rechtszaak en de cliënt daarover te adviseren. Lijkt me niet meer dan normaal.
Nu Micha Kats vraag zoals die er echt stond, dus met het woord “strafadvocaten” erin:
“Waarom weigeren strafadvocaten civiele zaken te voeren? Is dit een ‘geheime wet’ binnen de zwarte mafia?”
Het gaat hier dus niet – zoals ik eerst even wel dacht – om advocaten in het algemeen die een civiele zaak weigeren, maar om advocaten die zich normaal bezighouden met strafrecht. Die willen meestal geen civiele zaken aanspannen en Kat vraagt zich af waarom niet.
Volgens mij is het antwoord heel simpel en heeft ook dit met een veronderstelde ‘zwarte maffia’ helemaal niets te maken: Het is omdat advocaten gespecialiseerd zijn, en de ene tak van advocatuur de andere niet is.
Ik heb zelf wel eens om diverse redenen wetten proberen te lezen. Mijn ervaring is dat ze in normaal Nederlands geschreven zijn en goed te begrijpen, maar ook dat ze lang zijn en het er veel zijn. Ook zitten er verwijzingen in naar andere paragrafen en artikelen, soms naar andere wetten. Om dit allemaal te overzien, bevatten en doorzien, en er effectief de weg in te weten, is veel studie en ervaring nodig. Bovendien is er meer dan alleen de wetten: je hebt ook de memories van toelichting, jurisprudentie, rechtspraktijk.
Heel begrijpelijk dat een advocaat die goed is in strafrecht, niet zomaar even civiel recht erbij doet. Er zijn misschien genieën die het allebei kunnen, maar dat zijn dan uitzonderingen.
Analogie: een hartchirurg zet ook niet en passant even een nieuwe heup in of doet een blindedarmoperatie.
Nog een andere analogie i.v.m. de medische wetenschap: tegenwoordig kun je via de Wikipedia heel gemakkelijk de Latijnse naam te weten komen van een kwaal die je denkt misschien wel te hebben en waarmee je eens naar de huisarts wilt gaan. Artsen kijken tegenwoordig ook niet meer op van wijsneuzen in de spreekkamer die meteen met zulke vaktermen beginnen te smijten.
Maar een wat langer medisch Wikipedia-artikel maakt ook snel duidelijk dat er verschrikkelijk veel te weten is om iets goed te kunnen beoordelen, dat hetzelfde symptoom op heel veel kwalen kan wijzen, dat de afweging tussen heilzame effecten en bijwerkingen van medicijnen moeilijk kan zijn, enz. enz.
Dat leken makkelijker dan vroeger aan goede informatie kunnen komen, maakt voor wie verstandig is, juist des te duidelijker dat je wel degelijk een dokter nodig hebt die ervoor doorgeleerd heeft.
Zo is het met advocaten ook.