Le
“Mi parolas” scribeva alcuno sur Facebook. E io immediatemente comprendeva – no, io solo pensava comprehender. ‘Mi parolas’, in anglese: my words, in nederlandese: mijn woorden.
Ma le totalitate del phrase assi non semblava sensate: “Mi parolas anglan kaj iomete da hispana.”
In ille momento io eveliava del sonio interlinguan: isto non es interlingua, sed esperanto! E in esperanto mi non es un pronomine possessive ma personal. Item parolas non es le forma plural de un substantivo, ma un forma verbal del tempore presente del verbo paroli, ‘parlar’.
Mi parolas in esperanto es ‘io parla’ in interlingua. Amicos false! E ‘mi parolas’ in interlingua es miaj vortoj in esperanto, o anque miaj parolaĵoj.
Le 11 de octobre 2015
Le parola io de esperanto non indica le persona ipse (synonymo: ego) como in interlingua, ma significa ‘alco’, o mentionante omne le synonymos que io trova in le dictionario de Piet Cleij pro le parola nederlandese iets: alique, aliquid, alicun cosa, alcun cosa, qualque cosa, qualcosa.
Isto illustra un differentia principal inter esperanto e interlingua: le prime habe un parola, pro un notion, derivabile usante un schema rigide; le altere offere un gamma ric de possibilitates synonyme, de parolas tan capriciose como in le linguas fonte.
Esperanto es schematic e consequente, ergo theoreticamente melior. Ma le diversitate alacre de interlingua lo face plus empleabile, como io lo vide, pro usos e quotidian e litterari. Interlingua tanto varia como le gente qui lo manea.