“Voor me ligt een wit blad papier. Ik staar er al minuten naar en ik weet niet wat te schrijven.”
Dat hoor je wel eens, dat mensen dat hebben. Mij is het gevoel ook wel bekend, ik had het ook wel eens, in 1983 misschien of in 1991. Maar nu al jaren niet meer.
Sterker nog: ik heb al lange tijd dagelijks echt letterlijk vijf à tien keer zo veel schrijfideeën, ook nog bruikbare ideeën zelfs, als ik tijd en gelegenheid heb om uit te werken.
Een luxeprobleem.
Niet dat de productie nu zo geweldig is, tevreden ben ik niet over mezelf. Er zijn andere dingen die er grenzen aan stellen: concentratie, rommeligheid, vermoeidheid, afleiding, prioriteiten, details, uitgekeken raken op een onderwerp terwijl de stukken daarover niet af zijn.
Ook wel toch weer het wittevellenprobleem (witteschermenprobleem, in deze moderne tijd, ik tik altijd alles rechtsstreeks, schrijf hoogstens vage aantekeningen), in de zin van ‘wat moet de eerste zin zijn’, terwijl het materiaal en zelfs de structuur al wel bekend is.
Ik word een beetje moe van mezelf. Maar het is ook heerlijk. Als ik gelovig was, zou ik zeggen: van God gegeven. Want ook als atheïst heb je dit niet in de hand, je kunt het niet afdwingen. Het is er of het is er niet.
Inspiratie.
Geschreven door R. Harmsen, copyright © 2012, alle rechten voorbehouden.