Martin Vrijland maakte in een brief aan zijn gemeente, van 26 februari jongstleden, bezwaar tegen de afvalstoffenheffing.
Ondanks het – in mijn ogen – domme gezwam over “de status van ‘bezit van de staat’” en “mijn soeverein recht als mens” is Martin ook heel praktisch: hij wil wel betalen voor het ophalen en verwerken van zijn afval, maar met een andere tariefstructuur, een andere berekeningswijze.
Hij schreef namelijk:
“Dit geld overigens voor al uw diensten. Ik wil dus graag gebruik maken van alles wat u aanbiedt, maar betaal graag per verleende dienst.”
Laat dat nou in sommige Nederlandse gemeenten gewoon al mogelijk zijn! Daar worden de vuilcontainers gewogen en herkend aan een chip. Daar betaal je inderdaad per kilo afval. Diftar (gedifferentieerd tarief) noemen ze dat.
Dat wordt dus verhuizen voor Martin, naar een gemeente waar hij wel soeverein in overstemming met zijn geweten en overtuigingen kan leven.
O nee, toch maar niet, want dan kan Martin Vrijland zijn kinderachtige spelletje niet meer volhouden. Net zoals Johan Oldenkamp geen ziektekostenverzekeringspremie wenst te betalen, maar ook weigert gebruik te maken van de regeling voor gewetensbezwaarden, die de regering voor zulke gevallen heel welwillend wel degelijk in het leven heeft geroepen.
(“Gemoedsbezwaren”, heet het tegenwoordig, niet gewetensbezwaren. Ook goed.)
Stel je voor dat de zelfverzonnen problemen gewoon oplosbaar zouden zijn! Dat kunnen ze er niet bij hebben!